Το αντίο που ήρθε τόσο απρόσμενα

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που πονάει πιο πολύ , το παραλίγο φιλί που έμεινε με το παράπονο , το χάδι που δεν πρόφτασε ή το γέλιο που πνίγηκε στον αναστεναγμό της αλήθειας;

Έμεινα εκεί σιωπηλή να ακούω τον κρότο του αντίο σου.

Με κοίταξες με το παγερό εκείνο βλέμμα που χαράχτηκε στην μνήμη μου , 
εκείνη την στιγμή, πέθανε η αγάπη…

Ίσως και να το προκάλεσα εγώ , μα το μυαλό μου ήταν πια θολό και τα  μάτια μου μισο κλειστά πάλευαν να ξεφύγουν από την μελωδία που χόρευαν τα δάκρυα μου..

Άραγε ήταν αληθινό όλο αυτό που ζήσαμε ; Ή γελαστηκαμε όπως όλοι σε μια φαντασία που έμοιαζε για κάποιες στιγμές αληθινή;

Και ποιος ξέρει τελικά…όλα είναι προσωρινά , άπιαστα όνειρα που σε ξεγελάνε, παίζουν με τις σκέψεις σου , αναζωπυρώνουν τα συναισθήματα σου και σε σκουντάνε λίγο λίγο για να σε προκαλέσουν να ξυπνήσεις από τον λήθαργο σου, που είναι τόσο βολικός…

Θα ‘ταν χαράματα, πάντα σε αυτά τα γαμημένα τα χαράματα είμαστε τόσο ευάλωτοι και τόσο αληθινοί, αυτή η βερσιον μας που όλο την κρύβουμε στην ακατάπαυστη μάχη μας να μην την αποδεχτούμε. 

Σ’ εκείνες λοιπόν τις ώρες μπήκε το τέλος του έργου μας.

Τραβήχτηκε η κουρτίνα της σκηνής ,  έληξε ο ρόλος του μαζί  για να επιστρέψουμε  ξανά στο εγώ μας που αν θα καταφέρει να επιβιώσει θα φανεί στο χειροκρότημα…