Το αίσθημα του να χάνομαι τελικά με κάνει να βρίσκω τον εαυτό μου.

Ο ήχος της βροχής στο τζάμι, τα κελαηδίσματα των πουλιών ένα ήρεμο πρωινό, το δροσερό αεράκι ένα καλοκαιρινό απόγευμα και ο ήχος του τραίνου στις ράγες. Αυτές οι τόσο απλές στιγμές δίνουν τόσο νόημα. Ξημέρωσε Κυριακή και με βρήκε ξαπλωμένη ανάμεσα στα σκεπάσματα με έναν ζεστό καφέ που το άρωμα του ήταν φουντούκι. Έτσι ξαπλωμένη άρχισα να αναπολώ τα ταξίδια μου στις μακρινές χώρες. Πόσα πράγματα είδα, γεύτηκα , αγάπησα και χάθηκα σ’αυτά.

Μοναδικό αίσθημα να πατάς το πόδι σου σε μια ξένη χώρα και να βρίσκεσαι ανάμεσα σε αγνώστους. Να μαθαίνεις σιγά σιγά τους ρυθμούς της πόλης και να προσπαθείς να τα βγάλεις πέρα. Εκεί δεν έχεις ιστορικό, ούτε ταυτότητα ούτε παλιά θέλω. Είναι όλα καινούρια και συναρπαστικά. Ξεκινάς να περπατάς στους δρόμους και τα σοκάκια και χάνεσαι στην καθημερινότητα , μια γυναίκα να απλώνει τα ρούχα της στο μπαλκόνι, δύο ηλικιωμένοι να παίζουν χαρτιά σε μια καφετέρια, τα παιδιά να τρέχουν παίζοντας κυνηγητό και πλανόδιοι μουσικοί να γρατζουνάνε τις κιθάρες τους. Είναι μια ηλιόλουστη μέρα δίπλα στην θάλασσα. Ξαφνικά μυρίζεις την θάλασσα και γεμίζουν τα πνευμόνια οξυγόνο και αναπολείς άλλες στιγμές που κολυμπούσες στον ωκεανό.

Ήρθα εδώ μόνο με ένα σακίδιο και ένα εισιτήριο στο χέρι και έναν χάρτη για οδηγό. Σαν τον παλιό καιρό χωρίς κινητό προσπαθώ να βρω τον δρόμο μου.Προφανώς και χάθηκα αλλά τι περιπέτεια και αυτή. Αν δεν χανόμουν δεν θα έβρισκα αυτό το όμορφο πάρκο, δεν θα περιπλανιόμουν στα γραφικά σοκάκια και δεν θα θαύμαζα τα επιβλητικά κτήρια. Νιώθω ο εαυτός μου πιο πολύ από ποτέ, το αίσθημα του να χάνομαι τελικά με κάνει να βρίσκω τον εαυτό μου. Πάντα έλεγα πως νιώθω νοσσταλγικά για μέρη που ακόμα δεν επισκέφτηκα και για πόλεις που θα αποκαλέσω σπίτια μου. Θέλω να χορέψω σάλσα μέχρι το πρωί και να ακούσω νέες μουσικές, να γευτώ καινούρια φαγητά και να γνωρίσω ανθρώπους που να μην μιλάνε την γλώσσα μου. Αγνώστους που θα γίνουν φίλοι ζωής.

Κρατάω ένα ημερολόγιο που είναι γεμάτο στιγμές που έγιναν αναμνήσεις, είναι απ’αυτά τα παλιά με το κίτρινο χαρτί που δίνουν μια εικόνα άλλης εποχής. Οι σκέψεις που έγιναν εμπειρίες και αποδόθηκαν σε λέξεις. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να ονειροπολεί και οι σκέψεις μου να χορεύουν στο μυαλό μου έτοιμες να βγουν και να γίνουν γνωστές. Γι αυτό συνεχίζω να γράφω , με κάνει ευτυχισμένη να μοιράζομαι πράγματα που έχω ζήσει και άλλοι άνθρωποι να βρίσκουν ένα κομμάτι του εαυτού τους στην γραφή μου. Έχω αλλάξει πολύ και απολαμβάνω τη διαδρομή, με τις λακούβες της και τις αδιέξοδους της, έτσι μαθαίνω και εξελίσσομαι , με κάθε δυσκολία που βρίσκω μπροστά μου , απλά παίρνω άλλη στροφή προς το άγνωστο και τελικά βρίσκω κάτι που μου έλειπε.

Πριν ένα χρόνο, βρισκόμουν στην Ουρουγουάη πάνω σε μια αιώρα, ένα γλυκό μεσημεριανό, ακούγοντας τα κύματα του ωκεανού και ξεκίνησα να γράφω. Από τότε δεν σταμάτησα ποτέ. Με συνεπήρε ο κόσμος της γραφής και κάθε μέρα ξεδιπλώνεται ένας κόσμος μπροστά μου, νιώθω ελεύθερη όταν γράφω, σαν όλα τα κομμάτια μου να ενώνονται και να δημιουργούν ιστορίες.

Δεν υπάρχει επιστροφή πια. Λίγο κρασί, μουσική από την Λατινική Αμερική και ένα χωριό της Βραζιλίας και έφτιαξα το κολάζ μου.
Ελπίζω να βρεις αυτό που έψαχνες να βρεις όταν διαβάσεις αυτό το άρθρο μου και να γράψεις μια σκέψη σου να αποτυπωθεί με χρώματα στον καμβά του μπλογκ μου…