Τα χρόνια της καραντίνας

Τα χρόνια της καραντίνας, μοιάζει σαν ένα μυθιστόρημα φαντασίας. Ζούμε ένα χρόνο σχεδόν εγκλωβισμένοι σε μια πραγματικότητα πρωτόγνωρη. Κολλημένοι σε μια καθημερινότητα γεμάτη άγχος και ανησυχία. Μου έχουν λείψει πολλά πράγματα, μια αγκαλιά , ένα χάδι και ένα φιλί…
Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που βγήκα και πέρασα καλά με τους φίλους μου, πίνοντας ποτά και μιλώντας για όνειρα και ταξίδια.

Αχ και τα ταξίδια, τι δεν θα έδινα για να είμαι σε ένα αεροπλάνο ξανά και να πηγαίνω σε ένα νέο μέρος να ζήσω μια περιπέτεια. Τώρα πια τα μόνα μέρη που βλέπω είναι το σπίτι, η γειτονιά και το σπίτι ξανά. Όλα μοιάζουν ανιαρά και συνηθισμένα. Ίσως και όλο αυτό να έχει κάτι θετικό , άρχισα να εκτιμώ πιο πολύ απλά καθημερινά πράγματα , όπως ο ζεστός καφές ένα βροχερό απόγευμα, μια συζήτηση με τους γονείς μου για τα παιδικά τους χρόνια, μια καλή ταινία που θα με γεμίσει συναισθήματα. Νιώθω σαν να ζω και εγώ μέσα σ’αυτήν , μάλλον γιατί η ζωή μου πια δεν έχει ενδιαφέρον. Είναι μονότονη και γεμάτη αγωνία για το τι χειρότερο μπορεί να συμβεί, ζω με τον φόβο μη και πάθει κανένας δικός μου άνθρωπος κακό.

Μου λείπει να βγαίνω έξω και να μην τρομάζω με τον χρόνο που περνάει σαν κυνηγημένη. Θέλω τόσο πολύ να νιώσω ελεύθερη ξανά. Έχω ανάμεικτα συναισθήματα που με πνίγουν, μια ένταση που θέλει να βγει και να δημιουργήσει κάτι. Βγήκε ο ήλιος σήμερα και με ζέστανε, μύρισε η θάλασσα και με ταξίδευσε , φύσηξε ένα καλοκαιρινό αεράκι και ένιωσα λες και είμαι σε μια παραλία στην Καραϊβική και να επιπλέω στο νερό . Να μ ’αγγίζει το νερό στο σώμα και να νιώθω ανάλαφρη.
Σήμερα ήρθε ένα γλάρος στο μπαλκόνι μου και κάθισε για λίγο , τι να ήθελε άραγε; Τον παρατηρώ και σκέφτομαι πόσο εύκολα μπορεί να πετάξει όπου θέλει και αναρωτιέμαι που θα πήγαινα εγώ αν μπορούσα να φύγω σε μια στιγμή. Αλλά μάλλον θα ήθελα να κάτσω ακριβώς εδώ που είμαι, τα έχω όλα. Ίσως και πιο πολλά απ’ότι αληθινά χρειάζομαι.

 Αυτό που μου λείπει περισσότερο όμως είναι η επαφή. Και όχι μόνο η σωματική αλλά και η πνευματική. Να γνωρίσω κάποιον και να χαθώ στον κόσμο του. Ένας ξαφνικός έρωτας που θα με συνεπάρει. Θα με κάνει να κάθομαι ώρες πάνω απ’το κινητό μου περιμένοντας ένα μήνυμα ή μια κλήση. Να μιλάμε με τις ώρες και να λέμε για τις ζωές μας και για όνειρα ξεχασμένα. Να ερωτευτώ και να ξεχάσω ποια είμαι και τι θέλω. Να αφεθώ σε κάτι καινούριο χωρίς όρια.

Θα προσπαθήσω να εμπλουτίσω την καθημερινότητα όσο περισσότερο μπορώ , να την κάνω συναρπαστική και αξέχαστη. Και τι πειράζει που ζούμε στην εποχή του κορονοϊού. Γράφουμε ιστορία και κάποτε θα τα θυμόμαστε όλα αυτά ελπίζοντας με ένα χαμόγελο και πολλές ιστορίες να λέμε στα παιδιά μας.
Η ζωή είναι δική μας και πρέπει να την κάνουμε αξέχαστη.