Τα αντίο

Τα αντίο δεν μπορώ. Αυτή την τόσο απλή λέξη που κρύβει τόσο έντονα συναισθήματα. Είτε το λες σε φίλο ή στον σύντροφο σου, είτε σε ένα μέλος της οικογένειας σου. Κρύβει από πίσω, παραπονεμένα θέλω, άτυφλες ελπίδες και ανεκπλήρωτα όνειρα. Κρατάει μια στιγμή αλλά τα βλέμματα που ανταλλάσσεις εκείνη την ώρα χαράζονται για πάντα. Τα αντίο δηλώνουν το τέλος, μια σχέση που δεν τραβάει πια, μια φιλία που έπαψε να βγάζει νόημα, ένας συγγενής ή ένας κοντινός σου άνθρωπος που φεύγει για άλλα μέρη να φτιάξει μια άλλη ζωή. Και κάθεσαι εσύ μετά και σκέφτεσαι πως έφτασε το τέλος. Ειδικά στο τέλος της αγάπης νιώθεις έναν πόνο τρομερό. Που αν ήξερες πως θα τελείωνε θα τον αγκάλιαζες πιο σφιχτά, θα τον φιλούσες πιο πολύ, θα τον άγγιζες πιο έντονα και θα τον χάζευες λίγο παραπάνω.

Είναι αυτό το αίσθημα πως έδωσες το είναι σου σε έναν άνθρωπο, αφέθηκες, βυθίστηκες στον κόσμο του και πρωτίστως επένδυσες την ενέργεια και τον χρόνο σου σε κάποιον και αυτό χάθηκε ξαφνικά, απότομα και άτσαλα. Τόσες προσδοκίες πέσαν στον κενό και τόσα θέλω κοιμήθηκαν ξανά. Είναι φοβερό και λυπηρό πως δύο κόσμοι ενώθηκαν μόνο για να χωρίσουν τελικά και να τραβήξουν ο καθένας τον δρόμο του. Άλλα όλο αυτό δεν ήταν μάταιο, ωρίμασες μέσα απ’την σχέση, άλλαξες και μοιράστηκες πολλά και αν μη τι άλλο ερωτεύτηκες και αυτό από μόνο του αξίζει τόσα. Γιατί μια ζωή χωρίς πάθος και αγάπη δεν είναι ολοκληρωμένη, είναι σαν μια ζωγραφιά χωρίς χρώματα, σαν μια μουσική χωρίς μελωδία. Δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ, χτίσανε την γέφυρα για τους επόμενους για να τους πλησιάσουν και να εισχωρήσουν στον κόσμο τους. Ένας φίλος που έπαψε να πληροί τα κριτήρια σου, σου χάρισε στήριξη, βοήθεια και συντροφικότητα. Υπήρξε κομμάτι του παζλ της ζωής σου. Ένας συγγενείς που έφυγε, είναι μέρος της ιστορίας σου.

Και τα αντίο στα αεροδρόμια δεν τα μπορώ, εκείνα που συμπληρώνονται με τις βαλίτσες και τους πίνακες ανακοινώσεων των επόμενων πτήσεων. Τα δάκρυα που τρέχουν στα μάγουλα σου και η αναπνοή που κόβεται για λίγα δευτερόλεπτα. Και στο τέλος μένεις μόνος σου και σκέφτεσαι πως όλα ήταν παροδικές στιγμές, που πέρασαν σε ακούμπησαν και συνέχισαν τον δρόμο τους για να γίνουν αναμνήσεις. Ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων ποτισμένο με Σ’αγαπώ , μου έλειψες, σε θέλω, σ’ευχαριστώ και μείνει λίγο ακόμα. Αλλά τα αντίο που πονάνε περισσότερο είναι αυτά που δεν πρόλαβες να πεις. Στους ανθρώπους που έφυγαν πριν προλάβεις να τους αγκαλιάσεις για μια τελευταία φορά, σε εκείνους που δεν μπορείς να φανταστείς την ζωή σου χωρίς και σε εκείνους που εύχεσαι να είχες πει τόσα. Αυτά τα αντίο δεν έχουν γυρισμό και θα σε βασανίζουν για μια ζωή.

Εύχομαι να μην χρειαστείς να πεις αυτά τα αντίο πολλές φορές στην ζωή σου και να προλάβεις να πεις τα αντίο που πρέπει. Γι αυτό ελπίζω να μάθουμε να αγαπάμε όταν πρέπει, να λέμε τα λόγια που θέλουμε, να τολμάμε να ζούμε, να ξεπερνάμε τους φόβους μας και πάνω απ’όλα να ζούμε έντονα. Δεν θα πω αντίο, αλλά τα λέμε, αυτά τα αγαπώ.