Στα σκαλοπάτια σου…

Ηρθα και παλι στα σκαλοπάτια σου και κοίταξα απ’το παραθυρο. Καθόσουν στο τραπέζι με την νέα σου οικογένεια και επαιρνες αγκαλιά εκείνη, όπως έπαιρνες εμένα. Κύλησε ένα δάκρυ στο μάγουλο μου και άρχισε να βρέχει. Μόνη μου έξω να βλέπω την ζωή που πάντα ονειρευόμουν. Με άφησες όμως και τώρα προσφερεις άλλου τα χάδια και τα φιλιά σου.

Πως να μάθω να αγαπάω κάποιον άλλον τώρα ; η καρδιά μου σου ανήκει… Περπατάω μα τα χάνω και καταλήγω να κλαίω σε ένα πεζοδρομιο γκρι και γερασμένο απ’τα χρόνια. Ίσως σε ξεχάσω με το πέρασμα του καιρου και δεν με πονάς πια . Θέλω να με γνωρίσω τοτε που όλα θα φαντάζουν διαφορετικά και η καρδιά μου δεν θα ματώνει πια. Θα θελα να σε δω ξανά, έστω και για μια στιγμή να νιώσω το σώμα σου πανω στο δικό μου.

Κάποτε ήμασταν ένα και κάναμε σχέδια μαζί. Τώρα είσαι χαρουμενος σε κάποια άλλη αγκαλιά. Δεν σε κατηγορώ, μόνο με πνιγει το παράπονο πως με ξέχασες τόσο γρήγορα και προχώρισες τις σελίδες της ζωής σου. Ασε με για λίγο να συνέλθω και να βάλω τη ζωή μου σε μια τάξη. Το αντιο μου πνίγηκε στον αναστεναγμό μου και στον μικρό θάνατο της αγαπης μας. Μάλλον μ’αγαπουσες ή έτσι ήθελα να πιστευω.

Τώρα δεν θα το μάθω ποτέ . Μου έδινες τριαντάφυλλα μα έμειναν μόνο τα αγκάθια. Αναβω ένα τσιγάρο και προσπαθω να κατευνασω την πίκρα μου..
Τι δεν θα έδινα για ένα ακόμα σου φίλι και να μου πεις ότι είμαι δική σου.
Οι δρόμοι μας χωρίστηκαν και πρέπει να βρω τον δρόμο σε έναν κόσμο αδειανό.
Μπορεί και στο μέλλον να γνωρίσω κάποιον και να μου κλείσει τις πληγές που μου άφησες.
Μέχρι τότε θα φυλάσσω τις στιγμές μας…