Σκέφτεσαι άραγε ποτέ για μας; Εκείνες τις ώρες τα χαράματα που είμαστε πιο ευάλωτοι καθώς μας σκεπάζει το μαύρο πέπλο της νύχτας και ακούμε πιο καθαρά τις σκέψεις μας; Σκέφτεσαι τι θα μπορούσαμε να γίνουμε και που θα φτάναμε αν δεν χώριζαν οι δρόμοι μας; Ξέρω αλλάξαμε από τότε και άλλοι άνθρωποι πέρασαν από την ζωή μας και μας αγκάλιασαν. Μα εγώ νιώθω ακόμα πως ένα κομμάτι μου, λείπει. Πως μια πληγή είναι ακόμα ανοιχτή και ότι ένα παράπονο με πνίγει…Μπορεί οι ζωές μας να μην ταίριαζαν, αλλά αχ πως οι ψυχές μας χόρευαν παρέα. Θυμάμαι ακόμα όταν σε αντίκρυσα, ένιωσα σαν ένας χτύπος της καρδιάς μου να ξέφυγε.
Χαμογέλασες και γέμισα ζεστασιά. Το βλέπω ακόμα στα όνειρα μου αυτό το χαμόγελο, άραγε θα έχει ακόμα αυτή την επιρροή πάνω μου αν το ξαναδώ; Μπορεί και να μην το δω ποτέ ξανά, να με επισκέπτεται έτσι φευγαλέα στον ύπνο μου για να μου θυμίζει κάτι απ’τα παλιά , κάτι που αγάπησα πολύ. Τι να κάνεις τώρα και τι άνθρωπος να γίνεσαι; Με πονάει που δεν είμαι εκεί να το βλέπω και που δεν μπορώ να σε πάρω ένα τηλέφωνο όπως παλιά να σου πω όλα αυτά που με προβληματίζουν. Μπορεί και όλο αυτό που ζήσαμε να ήταν απλά ένας ενθουσιασμός της στιγμής, μια παρόρμηση νεανική , μια δόση αδρεναλίνης που την βαφτίσαμε έρωτα. Ή και όχι, ποιος είμαι εγώ να το κρίνω άλλωστε.
Ήσουν ο χάρτης που διάλεξα να εξερευνήσω, μα τώρα πια δεν θυμάμαι το φιλί σου ούτε τον χορό που έκανε το κορμί σου. Κάποιος με ρώτησε τι σε είχα και σαν να σταμάτησε ο χρόνος για λίγο , χάθηκα στις σκέψεις μου και άνοιξα τα κουτιά στο μυαλό μου που είχα κρύψει τις αναμνήσεις μας για να μην με πονάνε πια , και απάντησα πως ήσουν το οξυγόνο μου και η ασπίδα μου. Καιρό είχα να σε σκεφτώ, φοράω ακόμα το χαμόγελο που μου έδωσες όμως τώρα είναι λίγο πιο νωχελικό. Ίσως και να ξαναβρεθούμε κάπου κάποτε και να είμαστε έτοιμοι τότε και η δικιά μας ταινία να έχει πρωταγωνιστές μόνο εμάς. Μέχρι τότε, παίζω τον ρόλο μου σε μια ασπρόμαυρη ταινία.
Categories:
Tags:
No responses yet