Σ’έχω βρει και σε χάνω…

Σε είδα και δεν με κοίταξες, σε χαιρέτησα και δεν μου μίλησες, απλά προσπέρασες σαν να μην έχουμε μοιραστεί τίποτα. Τι να συμβαίνει μέσα στην καρδιά σου; Τι να θέλει να πει ο χτύπος της  και πόσα λόγια πνίγεις για έναν εγωισμό. Τι ήμουνα για σένα. Σ’έχω βρει και σε χάνω…
Μοιάζεις σαν περαστικός, με ένα εισιτήριο για την επόμενη έξοδο. Κάποιες μέρες ακούω στη σιωπή την φωνή σου.

Σ’αγαπάω μην τρέχεις. Θέλω να τα ξεχάσω όλα, να μην με πονάς πια. Να μην σιγοτραγουδάω το όνομα σου. Να μην σε σκέφτομαι ακατάπαυστα. Να μην νιώθω το άγγιγμα σου. Να μην ψάχνω την μορφή σου στο πλήθος. Άραγε τα έζησα όλα αυτά; Ή γελάστηκα σε μια αυταπάτη.

Κάποιες νύχτες γυρνάω στα μέρη που είχαμε περπατήσει μαζί. Είχα πει πως θα πάψω αλλά κάποια βράδια με παρασέρνουν. Δεν υπάρχει λογική, μόνο μια στάλα αγάπης που αγκομαχεί.
Μακάρι να μην υπήρχαν οι αναμνήσεις, να μην με πλήγωναν τόσο, να μην τις ένιωθα τόσο βαθιά.
Αλλά δεν θέλω και να σε ξεχάσω, ένα κομμάτι μου σου ανήκει. Σε κατηγορώ που δεν μου ανήκει ο εαυτός μου και ακόμα έχεις αυτήν την επιρροή πάνω μου. Κάτι με τραβάει σε σένα, μια ενέργεια που χορεύει στις σκέψεις μου και με ακινητοποιεί.

Μόνο που κάπου κατά βάθος, ξέρω ότι είναι λάθος. Το μυαλό μου είναι αδειανό, δεν έχω όρεξη να βγω, το σώμα μου το νιώθω βαρύ.
Σαν να ζω σε κινούμενη άμμο, εσύ ήσουν η σταθερά μου, η συνήθεια που διάλεξα και τώρα πίσω στην πραγματικότητα μου. Ο καθένας μάλλον θα πάρει τον δρόμο του, μα πόσο θα θελα να σε βρω στην στροφή.
Έληξε η παράσταση και δεν χειροκρότησε κανείς. Πέσαν οι αυλαίες σε μια αίθουσα αδειανή, μόνο εγώ και εσύ να παίζουμε σαν ηθοποιοί. Μάλλον δεν υπάρχει το happy end παντού , αλλιώς δεν θα μου άφηνες το χέρι και θα κοιτούσες πίσω καθώς έφευγες.

Δεν ξεχνάει η καρδιά αφού έμαθε να αγαπά τόσο δυνατά, αλλά η δική σου έμαθε να χορεύει σε άλλον ρυθμό όπου δεν βρίσκομαι εγώ πια.
Μάλλον ηττηθήκαμε τελικά στην πρώτη δυσκολία τα παρατήσαμε.
Αυτό που ξέρω εγώ είναι πως δεν θα πάψω να σ’αγαπώ. Καλή μου τύχη θα πω και θα συνεχίσω να ζω…