Πάρε το τροχόσπιτο σου και φύγαμε!

Φέρε το τροχόσπιτο σου και πάμε να ζήσουμε μια περιπέτεια στο άγνωστο. Να κάνουμε ένα roadtrip στις παραλίες και να σου τηγανίζω πατάτες στο μικρό κουζινάκι. Βάλε 2 μαξιλάρια και ένα στρώμα και θα φτιάξουμε μια γωνιά για να κοιμόμαστε και να γίνει η φωλιά μας. Μια οδοντόβουρτσα ένα μπλουζάκι και ένα σορτσάκι και έχουμε ότι χρειαζόμαστε. Να ξυπνάμε με την αυγή που ο ήλιος θα φωτίζει τα σώματα μας. Να βλέπουμε μετά το ηλιοβασίλεμα με ένα ποτήρι κρασί και ο ζεστός αέρας του καλοκαιριού να ανεμίζει τα μαλλιά μας. Να φεύγουμε όταν βαριόμαστε για νέες παραλίες, νέα μέρη και εξωτικούς προορισμούς. Να φτιάχνουμε έναν κόσμο όπου πηγαίνουμε που θα είναι μοναδικά δικός μας. Να ξαπλώσουμε στην οροφή και να χαζεύουμε τα αστέρια και να κάνουμε όνειρα για το μέλλον μας. Να ανάψουμε φωτιά στην παραλία και να παίξουμε κιθάρα. Να βάλουμε μουσική απ’το κινητό και να χαθούμε στην στιγμή.

Η ζωή στον δρόμο μας ταιριάζει, ζούμε στο τώρα, με όλες τις αισθήσεις μας στο κόκκινο να χαζεύουμε την φύση. Δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει και που θα βρεθούμε και αυτή είναι η πιο όμορφη περιπέτεια. Περαστικοί και ταξιδευτές της ζωής, να εκτιμάμε τις πιο μικρές στιγμές, να νιώθουμε τους κόκκους της άμμου στα γυμνά μας πόδια και να κάνουμε βουτιά στα βαθιά. Χαμένοι σε ένα όνειρο της στιγμής που θα ζήσει μέσα μας για πάντα. Να πίνουμε καφέ σε μια απομονωμένη παραλία και να μιλάμε για τις ζωές μας και για πάθη αληθινά. Δύο άγνωστοι που γίναν γνωστοί και φτιάχνουν το μαζί. Το τροχόσπιτο που έγινε το σπίτι μας και η ελευθερία μας. Νιώθω πιο ζωντανή από ποτέ και η ζωή μετατρέπεται σε μια περιπέτεια. Δεν έχουμε μια βάση, όλος ο κόσμος είναι το σπίτι μας. Πάμε να χαθούμε κάπου δίχως επιστροφή, να βρούμε τους εαυτούς μας. Να ζεις στο δρόμο σου προσφέρει ένα αίσθημα ανεξαρτησίας και μια αίσθηση πως μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Φτιάχνεις την κάθε μέρα σου όπως επιθυμείς και τα απρόβλεπτα γεμίζουν την καθημερινότητα σου με όμορφες στιγμές.

Σίγουρα θα έχεις ιστορίες να λες στους φίλους σου όταν επιστρέψεις αλλά γρήγορα μια μελαγχολία θα σε κυριεύσει και θα σε κάνει να επιθυμείς να γυρίσεις ξανά στον δρόμο όπου νιώθεις ζωντανός. Και θα το κάνεις γιατί πλέον έτσι έμαθες να ζεις και βρήκες την ταυτότητα σου στα πιο απόμακρα μέρη που επισκέφτηκες. Η πόλη σε πνίγει, ο γρήγορος ρυθμός της δεν σου ταιριάζει. Θέλεις να ακούς το κύμα όταν ξυπνάς το πρωί και τους ήχους της φύσης όταν κοιμάσαι. Στον δρόμο ανήκεις και εκεί θα επιστρέψεις.