Οι αποχωρισμοί…

Δεν μ’αρέσουν οι αποχωρισμοί. Είναι σκληροί και σου αφήνουν πληγές, που δεν κλείνουν εύκολα.
Έχεις μάθει να ζεις με ένα άτομο και μετά αυτό σταματάει να είναι στην καθημερινότητα σου. Παύει να υπάρχει ο κόσμος που φτιάξατε και μένεις μόνος σε μια πραγματικότητα
που δεν σου φτάνει. Το αντίο που είπατε χαράχτηκε μέσα σου για πάντα. Και πότε θα τον ξαναδείς;
Ίσως βρεθείτε μετά από πολλά χρόνια και μιλήσετε για τις ζωές σας. Θα έχετε αλλάξει πολύ και δεν θα αναγνωρίζετε ο ένας τον άλλον. Αλλά έτσι είναι η ζωή, στιγμιαίες αναμνήσεις.
Κάποτε μοιραζόσασταν τα πάντα, φτιάχνατε μαζί στιγμές και μαθαίνατε να αντιμετωπίσετε τις δυσκολίες παρέα.

Τώρα έφυγες και με άφησες μόνη μου να τα βγάλω πέρα. Πώς θα μπορέσω, έμαθα πάντα να είμαι σε ομάδα. Μου είπες δεν θα με ξεχάσεις αλλά πλέον όλα είναι πιο θολά και χάνονται με το καιρό.
Πού πήγαν όλα τα γέλια και τα κλάματα που μας ένωσαν; Φοβάμαι πως τίποτα δεν θα είναι ίδιο πια. Πως όλα αλλάζουν, θα μου πεις η αλλαγή είναι αναπόφευκτη. Έτσι προχωράς και εξελίσσεσαι.

Μάλλον δίκιο έχεις, αλλά δεν σημαίνει πως μ’αρέσει. Έμαθα να έχω σταθερές στη ζωή μου , αυτές που μου δείχνουν τον δρόμο και με κάνουν να κυνηγάω έναν στόχο. Και αν δεν φτάσω ποτέ σ’αυτό που θέλω να γίνω; Τι και αν αποτύχω, ποια θα είμαι τότε; Μάλλον ο άνθρωπος που τόλμησε και το προσπάθησε και ας μην τα κατάφερε.
Όπου και αν πας έλα να με βρεις ξανά, έστω και για 2 ώρες , να κάνουμε ότι και παλιά. Να καθόμαστε κάτω απ’τα αστέρια και να κάνουμε σχέδια για το μέλλον. Ποιος θα μας έλεγε πως τελικά δεν θα ήσουν μέρος της ζωής μου πια.

Αλλάξαμε τελικά και γίναμε 2 ξένοι, με ένα κοινό παρελθόν. Όλα αλλάζουν και μας διαμορφώνουν , μας κάνουν πιο σκληρούς. Μα εγώ έμαθα να είμαι ευαίσθητη και να φυλάσσω τις στιγμές .
Τελικά μπορεί και να είμαι ευχαριστημένη με τη ζωή που έφτιαξα και ας μην είσαι μέρος της, κάποτε ήσουν και αυτό μου φτάνει. Ήσουν ένας σημαντικός σταθμός που μου έμαθε πολλά .

Θα έρθουν και θα φύγουν πολλοί άνθρωποι ακόμα, αλλά όλοι θα παίξουν τον ρόλο τους στο κολλάζ της ζωής μου. Θέλω λίγο χρώμα και ένα πινέλο και θα φτιάξω τον καμβά μου.
Ψάχνω ακόμα να με βρω, και όσο ζω αλλάζω. Έγραψα εις το επανιδείν στο τζάμι και συνέχισα τον δρόμο μου μόνη μου πια…