Να φεύγεις…

Κάθομαι και σκέφτομαι, τι αξίζει στην ζωή και τι κυνηγάμε όλοι; Τον έρωτα, την καριέρα ή να κάνουμε οικογένεια; Στις πιο μαύρες μου μέρες είχα τους φίλους μου κοντά να με σηκώνουν όταν έπεφτα και αυτό είναι κάτι που εκτιμώ πολύ. Την γεύτηκα την μοναξιά, κάναμε παρέα και περάσαμε πολλά μαζί. Δεν μου άρεσε και την έδιωξα όσο περισσότερο μπορούσα. Μα είναι ακόμα κάτι μέρες που πέφτω στα σκληρά και κανένας δεν μπορεί να με βοηθήσει.

Αχ και οι έρωτες, πόσα σ’αγαπώ είπα και ένιωσα και πόσες φορές πληγώθηκα. Από ανθρώπους μισούς, ημιτελής και άδειους. Που με ξεγέλασαν σε μια παρόρμηση της στιγμής. Η καρδιά μου δεν μου ανήκει πια. Ανήκει στις περιπέτειες και στα ταξίδια. Ένα εισιτήριο και ένα ταξίδι με κάνει πιο ευτυχισμένη.
Να φεύγεις…απ’ότι δεν σε εξυπηρετεί πια, από μέρη που δεν νιώθουν σαν σπίτι, από ανθρώπους που δεν σου δίνουν χαρά και από καταστάσεις που σε ρίχνουν.

Αυτό έμαθα, να φεύγω όταν είναι η ώρα και να μην κοιτάω πίσω…Να αλλάζω διαδρομή και να ξανά γράφω το σενάριο στην ιστορία μου.
Δεν ξέρω που πάω και που θα βρεθώ αλλά μου αρκεί να είναι μια όμορφη διαδρομή.
Ας έρθουν και άλλοι μαζί μου, μονάχα να ψάχνουν ότι και εγώ, την επόμενη περιπέτεια. Περιπλανήθηκα πολύ στην ζωή μου και είμαι τυχερή να λέω πως έχω ζήσει πολλά.
Αυτό θέλω, να γεμίσω στάμπες το διαβατήριο μου και όχι άλλες τρύπες στην ψυχή μου. Ίσως και να μην βρω ποτέ αυτό που ψάχνω και να θέλω συνέχεια να αλλάζω παραστάσεις.

Αλλά έτσι είναι η ζωή , απρόβλεπτη και μοναδική.
Πολλά θέλω και ο χρόνος μοιάζει να μην μου φτάνει. Κάποτε έλεγα πως μέχρι τα 30 θα είχα φτιάξει τη ζωή μου όπως την θέλω.
Είμαι 27 και ακόμα είναι λες και δεν έχω καταφέρει τίποτα.
Είμαι εκεί που θέλω; Σίγουρα όχι , αλλά έχω φτάσει μέχρι εδώ με τόλμη και γεμίζοντας πολλές αναμνήσεις.

Ο μικρός μου εαυτός με κοιτάει από κάπου και νιώθει περήφανος.
Χαίρομαι για το που βρίσκομαι και ανυπομονώ για όλα όσα θα έρθουν.
Τι ζητάμε άλλωστε στην ζωή, μια αγκαλιά , ένα φιλί , μια ασφάλεια.
Δεν ξέρω αν τα θέλω αυτά , τα έχω γευτεί και με πίκραναν, ίσως απ’τους λάθους ανθρώπους και γι αυτό να μην δίνομαι πια όσο παλιά.

Θα έρθει όμως η εποχή που θα είμαι απαλλαγμένη απ’όλους τους πόνους του παρελθόντος και σαν μικρό παιδί με μάτια ορθάνοιχτα και αγνή καρδιά θα δοθώ τυφλά.
Ένας παλμός της καρδιάς φτάνει για να δημιουργήσεις κάτι καινούριο.
Δεν θέλω να φοβάμαι πια, κουράστηκα να βάζω εμπόδια και να ακολουθώ τα πρέπει.
Θα χαράξω τον δικό μου δρόμο και θα τον κάνω να αξίζει.
Αχ και τι δεν θα έδινα για ένα ταξίδι μακριά, ένα ποτήρι κρασί και τζαζ μουσική