Καθομαι και σκέφτομαι…

Κάθομαι και σκέφτομαι μερικές φορές , τι είναι η μοναξιά? Να βρίσκεσαι ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους και να νιώθεις πιο μόνος από ποτέ ή να είσαι κάπου ολομόναχος.
Δεν ξέρω , αλλά όσο μεγαλώνω τόσο τα άτομα δίπλα μου ελαττώνονται. Φεύγουν , πάνε σε άλλα μέρη ή οι δρόμοι μας χωρίζουν. Μα εγώ έμαθα μαζί τους να μεγαλώνω και να ωριμάζω! Που πάνε τώρα?

Με στεναχωρεί, αλλά ξέρω πως είναι και η φύση των καταστάσεων . Κάποιοι ήταν απλοί περαστικοί, σταθμοί στη ζωή σου που σου χάραξαν ένα μονοπάτι.
Αλλά δεν μ ‘αρέσει, εγώ έμαθα αλλιώς να ζω , να δίνομαι χωρίς να περιμένω και να αγαπώ με όλο μου το είναι .

Βλέπετε, μ ’αρέσει να είμαι αληθινή, να ζω έντονα και να αγαπώ δυνατά. Ναι, έχω πληγωθεί πολλές φορές και όλο μαζεύω τα κομμάτια μου, μένω με ένα γιατί που πνίγεται σε μια βουβή απάντηση.
Δεν παίρνω αυτό που ζητώ και μαθαίνω να σταματώ να αποζητώ .
Όμως , δεν έμαθα να ζω έτσι και δεν θέλω κιόλας.

Μεγαλώνω… και όλο πιο παράξενη γίνομαι, γεμίζω με φόβους και αμφιβολίες και δεν λέω γεια πια όσο συχνά έλεγα παλιά.
Δεν εξερευνώ με μάτια ορθάνοιχτα όπως έκανα μικρή και δεν σκαρφαλώνω πια στα δέντρα.
Πόσο με θλίβει αυτό . Η μικρή Βίκυ κοιμάται πια και δεν ξυπνάει παρά μόνο με ένα φιλικό χάδι , καινούριο.

Δεν ξέρω, ίσως να άλλαξα εγώ και να μην θέλω απλά να μιλάω για τον καιρό . Με συνεπαίρνει μια συζήτηση τα χαράματα σε μια ταράτσα δίχως σκοπό και λόγο , που θα μιλάμε για αναμνήσεις χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι μόλις φτιάχνουμε μια ανάμνηση.

Αχ πόσο μ ‘αρέσει να μιλάω για βαθιές σκέψεις, για πράγματα που αναζωπυρώνουν την ψυχή μου, που βάζουν φωτιά στα θέλω μου και ενθουσιάζουν το μυαλό μου. Τότε , νιώθω ζωντανή. Ότι υπάρχω και έχει νόημα όλο αυτό .

Και που πάμε εν τέλη ? Δεν ξέρω και δεν θέλω να μάθω, απολαμβάνω τη διαδρομή με τους λίγους καλούς που μου έμειναν και δίνουν χρώμα στον καμβά της ζωής μου.