Κάπου εκεί στα χαράματα

Κάπου εκεί στα χαράματα σε γνωρίζεις λίγο παραπάνω..μένεις σιωπηλός μα οι σκέψεις σου φωνάζουν. Άραγε είσαι έτοιμος να τις ακούσεις και να έρθεις αντιμέτωπος με κάποιους φόβους σου που απέφευγες;

Όλες οι εμπειρίες και οι στιγμές που ζούμε μας καθορίζουν και χαράζονται μέσα μας, γίνονται κομμάτια που μαζί με τα συναισθήματα συνθέτουν το κολάζ της ζωής μας. Εκεί στις βραδινές ώρες αυτά τα κομμάτια παίρνουν μορφή και δίνουν νόημα στην ύπαρξη σου. Είσαι εσύ και ο εαυτός σου, μακρύα απ’την βαβούρα της καθημερινότητας, χωρίς τα ρολόγια στους τοίχους και τα βλέμματα των ξένων. Έρχόνται σαν επισκέπτες η χαρμολύπη για όλα τα περασμένα και η νοσταλγία για όλα όσα δεν πρόλαβαν να γίνουν. Σκέφτεσαι πόσοι περαστικοί ήρθαν στην ζωή σου άλλοι για να μείνουν και άλλοι για να χαθούν, στο πέρασμα του χρόνου να εξαφανιστούν ανοίγωντας πληγές που άλλοι ήρθαν να απαλύνουν με το ζεστό τους χαμόγελο.

Χέρια που σε άγγιξαν, κορμιά που κούμπουσαν και συναισθήματα που μπλέχτηκαν. Γελάς , όσο και αν πόνας , έζησες και συνειδητοποιείς πως αφέθηκες, ερωτεύτηκες, έπεσες, σηκώθηκες και τελικά πέταξες. Έκανες όνειρα, άλλα τα κατάφερες και άλλα τα κοιτάς με κυάλα μακρυνά αλλά είναι αυτά που σου δείχνουν τον δρόμο που ακόμα έχεις να πορευτείς. Τσιγάρο στο τσιγάρο γίνονται όλα καπνός και κάθεσαι και σκέφτεσαι όλα εκείνα που έζησες και ποιος άνθρωπος γίνεσαι. Κάτι ψάχνεις, ίσως έναν ώμο να ακουμπήσεις, ίσως μια αγκαλιά να κρυφτείς, ένα χάδι να σε ηρεμήσει, μα βρίσκεις εσένα τελικά και ξέρεις πως εν τέλη μόνο αυτό έχεις ανάγκη.

Έχει έναν καθρέφτη λίγο πιο πέρα, σε κοιτάς μα δεν σε αναγνωρίζεις, δεν έχεις μάθει να σε βλέπεις δίχως μάσκα , πάει καιρός που την φοράς. Έμαθες καλά να κρύβεις αυτά που σε πονάν, εκείνα τα σοβαρά που δεν ξεστομάς, εκείνα που δεν αφήνεις να σε καταβάλουν γιατί ίσως ο κρότος τους σε αλλάξει. Ρίχνεις ένα πλάγιο χαμόγελο και σκέφτεσαι πως τελικά σ’αρέσεις και έτσι, απλός, αληθινός.

Tα χαράματα, αν τα αφήσεις θα σου μάθουν πολλά για σένα, χρειάζεται απλά να τα ακούσεις για να σε μεθύσουν. Δεν χρειάζεσαι παρέα, μόνο να σε πάρεις αγκαλίά και να πεις , ναι, τα κατάφερες πάμε να περπατήσουμε κι άλλο, αξίζει.