Η δικιά μου ζωγραφιά

Θέλω να πάρω ένα καράβι και να πλεύσω μακριά. Να εξερευνήσω νέα μέρη και να γνωρίσω νέους κόσμους. Χρειάζομαι ένα πανί και λίγο αέρα για να ταξιδεύσω. Θέλω να φύγω , να χαθώ κάπου χωρίς κάποιον προορισμό. Με ή χωρίς παρέα αρκεί να έχω μια πυξίδα μαζί μου.

Δεν ξέρω γιατί αλλά έχω τάσεις φυγής. Θέλω να αλλάξω παραστάσεις. Να βρεθώ σε μια γη που δεν θα έχω ταυτότητα. Κανείς δεν θα γνωρίζει το όνομά μου ούτε τα ενδιαφέροντα μου. Θα είμαι μια άγνωστη ανάμεσα σε αγνώστους. Θα συστηθώ ξανά και θα ξεκινήσω μια νέα ζωή. Με καινούριες στιγμές και πολλούς χορούς. Με ποτό και φαγητό θα φτιάξω νέες αναμνήσεις.

Ίσως και να βρω κάποιον να μοιραστώ μαζί του ωραίες φευγαλέες στιγμές, με ένα τσιγάρο αναμμένο και ένα γραμμόφωνο να παίζει τζαζ. Αλλά η επιθυμία μου να φύγω θα γυρίσει ξανά. Και που να πάω τώρα; Δεν έχω τίποτα να με κρατά , αλλά φοβάμαι το άγνωστο. Μα ίσως και αυτό το άγνωστο να είναι το κίνητρό μου. Να βρεθώ κάπου απρόσμενα μαγικά. Να ξανανιώσω παιδί με μάτια γεμάτα ενθουσιασμό. Να είμαι χαρούμενη ξανά, ενθουσιασμένη περιτριγυρισμένη με μουσικές ξένες.

Με την πάροδο του χρόνου άλλαξα πολύ, δεν με αναγνωρίζω πια και κάθε φορά με εκπλήσσω που αλλάζουν τα θέλω μου. Δεν μιλάω με του ίδιους ανθρώπους όπως έκανα παλιά , δεν με παρασέρνουν τα ίδια σκηνικά και δεν θυμάμαι πια πολλά. Τα μάτια μου λαχταρούν νέες παραστάσεις και τα χείλη μου θέλουν να γευτούν νέες γεύσεις. Να γράψω μια δική μου ιστορία που θα την ορίζω μόνο εγώ. Χωρίς επιρροές και με νέες ιδέες. Αχ πόσο θέλω να είμαι ελεύθερη ξανά, να περιπλανιέμαι σε νέα μέρη με μόνη σύντροφο την φαντασία μου.

Ίσως πάρω και ένα σακίδιο να έχω μαζί μου τα βασικά αλλά είμαι σίγουρη πως όπου και αν πάω θα βρω ότι πραγματικά χρειάζομαι. Ένα γέλιο ενός μικρού παιδιού, ένα μεσημέρι όπου μια γιαγιά θα βάζει μπουγάδα, ένας σκύλος που θα κοιμάται σε μια πόρτα και πλανόδιοι μουσικοί να παίζουν βιολιά. Θα είναι ο δικός μου καμβάς που θα χρωματίσει την μέρα μου. Και έτσι απλά ίσως και εγώ να γίνω μέρος αυτής της ζωγραφιάς…