Γράφω γιατί νιώθω ελεύθερη. Οι σκέψεις χορεύουν στο μυαλό μου και θέλουν να βγουν στο χαρτί για να γίνουν λέξεις. Ξεκίνησα να γράφω πριν 1 χρόνο όταν ήμουν στην Ουρουγουάη και από τότε δεν σταμάτησα ποτέ. Μέσα απ’την γραφή μου δίνω ένα κομμάτι του εαυτού μου ή μάλλον πολλά που κολλάνε μεταξύ τους και γίνονται ένα. Φτιάχνω τον δικό μου πίνακα, με τους πρωταγωνιστές και οι παράγραφοί μου γίνονται το πινέλο μου. Δημιουργώ κόσμους και ιστορίες που θέλω και φτιάχνω έναν κόσμο, δικό μου. Άλλοτε γράφω για πράγματα που έζησα και άλλοτε για πράγματα που θέλω να ζήσω. Βρίσκω τον εαυτό μου με το γράψιμο και κάθε φορά με ανακαλύπτω λίγο και πιο πολύ. Είναι η δικιά μου τέχνη που παίρνει μορφή. Θέλω να συνδεθώ με τον κόσμο μ’αυτό τον τρόπο, να συνδεθούν άλλοι μαζί μου και να μοιραστούμε κάτι που θα είναι μόνο δικό μας.
Όταν γράφεις υπάρχει μια μοναδική ελευθερία και το καλύτερο είναι πως σχεδόν ποτέ δεν ξέρεις πως θα τελειώσει ή τι θέλεις να πεις, απλά γράφεις. Κυλάει από μόνο του και σε οδηγεί κάπου που ίσως δεν περίμενες ποτέ. Ρέουν οι λέξεις και μπλέκονται με τις εμπειρίες και δημιουργούν συναισθήματα και εικόνες. Βγάζεις στην φόρα μικρά κομμάτια της ψυχής σου και αφήνεσαι ευάλωτος για να το αξιολογήσουν. Έχεις φωνή εκείνη την στιγμή που ακούγεται δυνατά. Θέλει κότσια να γράψεις γιατί πολλοί μπορεί να είναι αυτοί που θα το κρίνουν. Αλλά πως να κρίνουν την αλήθεια σου. Μπορεί και να μην αρέσει αλλά εσύ το κάνεις για σένα και έτσι πρέπει να παραμείνει. Εμένα μου βγήκε η ανάγκη να εκφραστώ και είναι σαν να αναπνέω. Μέσα απ΄την ευαισθησία μου για τον κόσμο άρχισα να τον καταγράφω στην προσπάθεια μου να τον καταλάβω καλύτερα. Αφήνομαι στις λέξεις να με παν όπου αυτές θέλουν χωρίς προσδοκίες.
Δεν βάζω πρέπει και μη και ούτε με περιορίζω. Είναι μια ελευθερία σαν καμία άλλη, απλή και περίπλοκη ταυτόχρονα. Το χαρτί είναι ο καμβάς μου και οι λέξεις τα χρώματα μου. Καμιά φορά κάνω απλά μουτζούρες αλλά αυτές είναι το εισιτήριο μου για να γίνομαι καλύτερη. Ψάχνω ακόμη την δικιά μου πινελιά που θα με κάνει ξεχωριστή αλλά ξέρω πως αυτό είναι ένα ταξίδι. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα προσπαθώ συνέχεια να γίνομαι καλύτερη και γι αυτό γράφω κάθε μέρα. Και στις μαύρες μου μέρες και στις γκρίζες πάλι γράφω. Γράφονται οι αλήθειες και τα συναισθήματα που ίσως και κάποιος άλλος να νιώθει. Η μουσική είναι τα λόγια που δεν ακούστηκαν και η γραφή είναι τα λόγια που δεν ειπώθηκαν.
Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω αλλά είμαι αποφασισμένη να το προσπαθώ. Πολλοί λένε πως η γραφή είναι ένα χάρισμα με το οποίο γεννιέσαι αλλά εγώ μπορώ να σου αποδείξω πως είναι ένα ταλέντο που καλλιεργείς. Μέσα από την ευαισθησία σου και τις αλήθειες της καρδιά σου, ακόμη και από την θλίψη και τον πόνο μπορείς να δημιουργήσεις κάτι μοναδικό. Ερωτεύτηκα την γραφή ή μάλλον αυτή με αγάπησε. Μου χτύπησε μια μέρα την πόρτα και της άνοιξα διάπλατα την είσοδο να εισβάλει μέσα μου. Θα δείξει που θα με οδηγήσει αλλά σίγουρα έχουμε ακόμα έναν μακρύ δρόμο μπροστά μας.
Categories:
Tags:
2 Responses
Παρα πολύ όμορφο κείμενο Βίκυ,σωστά δομημένο,γεμάτο ευαισθησίες,συνέχισε να δημιουργείς !!!!!
<3