Ένα ποτήρι κρασί και μουσική από την Λατινική Αμερική και ταξίδευσα ξανά εκεί. Στα στενά που χάθηκα, στα πάρκα που άραξα και στις γειτονιές που ένιωσα ότι ανήκω.
Θυμάμαι όταν πάτησα το πόδι μου στο Μπουένος Άιρες, ένιωσα αμέσως ότι ανήκω, πως ένα κομμάτι μου ένιωθε πως ζούσε πάντα εδώ.
Γνώρισα τόσο κόσμο και αγάπησα άτομα που έχουν τόσο διαφορετικό υπόβαθρο από μένα.
Ξαφνικά μιλούσαμε για όνειρα χαμένα και για χρόνια παιδικά μοιραστήκαμε αναμνήσεις.
Χάθηκα μέσα σε ιστορίες και γέλια ακατάπαυστα.
Μοναδικές αφηγήσεις που χαράχτηκαν για πάντα σαν μικρές στιγμές που θα αναπολώ μετά.
Είναι τόσο μοναδικό να μιλάς με μια Αμερικάνα και να βρίσκεις πιο πολλά κοινά από τους φίλους σου πίσω στην πατρίδα σου. Να μιλάμε για έρωτες παλιούς και ψυχολογικά, να γινόμαστε ένα κάτω απ΄το φως του φεγγαριού δίπλα στη φωτιά στην παραλία σε μια νύχτα αγκαλιασμένη από μουσική και ποτό.
Ταξίδευσα πολύ και άφησα κομμάτια μου σε κάθε χώρα που επισκέφτηκα. Δεν είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος και νιώθω ότι ωρίμασα. Είδα πολλά, άγγιξα πολλά και χάθηκα σε σοκάκια και μέρη που τώρα αποκαλώ σπίτια μου.
Αχ τι ωραία χρόνια, ξέγνοιαστα , αγαθά. Κάποτε πήρα ένα σακίδιο και έφυγα για 4 μήνες σε άλλη ήπειρο. Με μόνο σύντροφο ένα εισιτήριο και τις ελπίδες μου ότι θα βρω τον εαυτό μου κάπου.
Αλλά που να ήξερα ότι θα τον έχανα και τελικά θα γινόμουν κάποια άλλη. Ένας συνδυασμός από ανθρώπους που γνώρισα, ιστορίες που άκουσα και από τραγούδια που χόρεψα.
Λίγο λίγο όλα αυτά τα κομμάτια με κάναν αυτό που είμαι σήμερα. Και αν ο μικρός μου εαυτός με έβλεπε σήμερα είμαι σίγουρη ότι θα ένιωθε περήφανη
Κατάφερα πολλά και έχω άλλα τόσα να ζήσω.
Μόνη μου ή και με παρέα, είμαι έτοιμη για όλα. Φτάνει να έχω ένα ποτήρι κρασί και το θάρρος μου παρέα.
Categories:
Tags:
No responses yet