Φοβάμαι να μεγαλώσω

Φοβάμαι να μεγαλώσω. Ο δρόμος της ενηλικίωσης είναι απότομος και μακρύς. Θέλω τα χρόνια της ξεγνοιασιάς να κρατήσουν κι άλλο. Μεγαλώνω όμως και μαζί μου μεγαλώνουν και οι ανάγκες και οι ανασφάλειες. Όλο και πιο πολλές υποχρεώσεις και καθήκοντα, οι ερωτήσεις πού θα δουλέψεις , τι σπίτι θα πάρεις και ποιον θα παντρευτείς εμφανίζονται μπροστά μου. Τι και αν θέλω εγώ να ζήσω ελεύθερη και απαλλαγμένη απ’τα πρέπει και τα μη της κοινωνίας; Μπλέκεσαι σε έναν φαύλο κύκλο χωρίς τελειωμό. Το 9-5 γίνεται η πραγματικότητα σου και οι συζητήσεις για τον καιρό η καθημερινότητα σου. Δεν τα θέλω όλα αυτά, εγώ θέλω να ζω σαν μικρό παιδί ακόμη. Οι προτεραιότητες μου έχουν αλλάξει και οι άνθρωποι στη ζωή μου λιγοστεύουν. Το άγχος έγινε φίλος μου καλός και οι προβληματισμοί βασικοί κάτοικοι του μυαλού μου. Πού πάω άραγε και ποιος άνθρωπος γίνομαι;

Το σημαντικό είναι όταν κοιτάς στον καθρέφτη να βλέπεις ένα άτομο που συμπαθείς και θαυμάζεις. Τα τριάντα είναι κοντά πλέον και δεν ξέρω αν κατάφερα όλα όσα ήθελα. Παλιά έλεγα στα τριάντα θα έχω μια πετυχημένη καριέρα, θα έχω παντρευτεί και θα ζω στο δικό μου σπίτι. Αλλά κάθομαι εδώ και δεν έχω πετύχει τίποτα απ’αυτά και ούτε είμαι κοντά στο να τα κάνω. Έχω ζήσει όμως πολλά πράγματα που νιώθω περήφανη. Το πιο σημαντικό είναι πως τόλμησα πολύ, έζησα έντονα και αγάπησα πραγματικά. Δεν μπορώ να δεχτώ πως τα φοιτητικά χρόνια είναι τα χρυσά της ζωής μου, γιατί έτσι δεν θα έχω κάτι να προσμένω. Ναι τα παιδικά χρόνια ήταν απ’τα πιο ωραία της ζωής μου, γεμάτα γέλιο και παιχνίδι και κυρίως ξέγνοιαστα και αθώα αλλά κάποτε τελειώνουν και δίνουν χώρο να γίνεις αυτό που πάντα προοριζόσουν να γίνεις.

Πολλοί από μας είμαστε ερωτευμένοι με το παρελθόν και προσκολλάμε σ’αυτό γιατί φαντάζει ιδανικό. Αλλά έτσι κλέβουμε στιγμές απ’το παρόν μας και μένουμε δέσμιοι σε μια πραγματικότητα του παρελθόντος. Δεν μπορούμε να ζούμε έτσι γιατί η ζωή προχωράει και δεν θέλουμε να μας προσπεράσει και στο μέλλον οι στιγμές του τώρα να φαντάζουν λιγοστές. Πάντως αν με ρωτάς, την καρδιά ενός μικρού παιδιού θέλω να κρατήσω και να διατηρήσω τα μεγάλα μάτια γεμάτα περιέργεια. Είναι ένα κυνηγητό η ζωή, κυνηγάς τον χρόνο και προσπαθείς να τον ξεγελάσεις με τις αναμνήσεις και τις φωτογραφίες. Κάθε χρόνο γιορτάζεις τα γενέθλια σου , κάνοντας γιορτή για να χαρείς την μέρα σου αλλά και για να περάσει πιο ελαφρά το γεγονός ότι μεγαλώνεις και όλα είναι μια αντίστροφη μέτρηση. Όμως πόσο όμορφο θα ήταν να βλέπαμε την κάθε μέρα σαν γιορτή , σαν μια μοναδική πινελιά στον καμβά της ζωής μας.

Είναι δύσκολο να αποδεχτείς πως μεγαλώνεις και τα περασμένα χρόνια γεμάτα εμπειρίες δεν θα γυρίσουν ποτέ αλλά αν σκεφτείς όλα όσα έρχονται ίσως και να μην είναι τόσο θλιβερό. Το μέλλον είναι αβέβαιο, αλλά θα σου πω ένα μυστικό, εσύ το διαμορφώνεις όπως θέλεις. Οι επιλογές είναι στο χέρι σου και εσύ πρέπει να είσαι ο πρωταγωνιστής στην ταινία σου. Μόνο όταν αποδεχτούμε πως κάθε μικρή μας επιλογή και απόφαση έχει την δύναμη να διαμορφώσει την ζωή μας και τίποτα και κανείς δεν μπορεί να μας σώσει , τότε θα έχουμε κερδίσει στην μάχη της ζωής. Το ταξίδι του να μεγαλώνεις είναι μαγευτικό. Ξεδιπλώνεις νέες πτυχές του εαυτού σου που δεν ήξερες ότι υπάρχουν και είναι ένας δρόμος γεμάτο εκπλήξεις.

Στα 14 αγάπησα τα ταξίδια και κόλλησα το μικρόβιο του ταξιδευτή, στα 15 ερωτεύτηκα και αφέθηκα στο δεσμά του έρωτα, στα 18 μπήκα στο πανεπιστήμιο και γνώρισα φανταστικά άτομα που γίναν οι πιο κοντινοί μου φίλοι, στα 22 δούλεψα για πρώτη φορά και έβγαλα τα δικά μου λεφτά, στα 23 μετακόμισα στο εξωτερικό και ένιωσα ανεξάρτητη στα 25 ανακάλυψα το γράψιμο και παθιάστηκα με αυτό και τώρα στα 27 ωρίμασα και δημιουργώ τον δικό μου κόσμο. Όσο τρομακτικό και αν είναι να μεγαλώνεις είναι συνάμα και συναρπαστικό. Μικρές αποφάσεις και επιλογές που θα κάνεις μπορούν να σε οδηγήσουν κάπου απρόσμενα όμορφα. Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να επιλέγεις να ζεις και να κάτσεις αναπαυτικά να δεις που θα φτάσεις.