Έβαλα τον δίσκο, στο πικ καπ και άρχισε να γυρνάει, ξαφνικά η μουσική δυνάμωσε και μια μαγευτική μελωδία άρχιζε να κατακλίζει τον χώρο. Έπινα γαλλικό καφέ κάτω στο πάτωμα πάνω στο χαλί που ξάπλωνα και μικρή , μα τώρα είμαι 26 και η ματιά μου έχει μια διαφορετική λάμψη πια.
Η μουσική κάλυπτε όλους τους άλλους ήχους και τα αμάξια που περνούσαν απ’έξω έμοιαζαν βουβά.
Καθόμουν εκεί σιωπηλή και έπαιζα με ένα χνούδι που ανέμιζε μπροστά μου, τόσο ξέγνοιαστα, μακάρι να μπορούσα να κινούμαι και εγώ τόσο ελεύθερα σκέφτηκα.
La vie en rose, και ένα σαξόφωνο, ναι η ζωή είναι πράγματι όμορφη και απρόσμενα περίπλοκη.
Σαν κασέτα οι αναμνήσεις έπαιζαν ξαφνικά στο μυαλό μου και έμεινα εκεί σαστισμένη από τις όμορφες εικόνες που χόρευαν στο μυαλό μου.
Νότες πηδούσαν η μία μετά την άλλη μπροστά μου και τις αγκάλιαζε η ζεστασιά του καπνού που έβγαζε το φλιτζάνι μου. Ήμουν ήρεμη εκείνη την στιγμή , χαμένη στον μικρό κόσμο που δημιούργησα.
Μ’αρέσει εδώ , νιώθω μια ασφάλεια και ο εαυτός μου. Οι χουχουλιάρικες μου κάλτσες αγκαλιάζουν τα πόδια μου και το πουλόβερ μου με ζεσταίνει γλυκά. Είναι μια κρύα μέρα του χειμώνα, σε λίγο θα είναι Χριστούγεννα και τα φωτάκια θα λάμψουν χρωματιστά και θα γεμίσουν τους δρόμους χαρά. Κάποια παιδιά θα λένε τα κάλαντα μα εγώ μεγάλωσα πια.
Μ’αρέσει αυτή η εποχή , όλες οι οικογένειες έρχονται πιο κοντά , συντροφιά με φαγητό και γέλια και απολαμβάνουν ο ένας τον άλλον.
Εγώ όμως είμαι μακρυά τους πια, ζω σε άλλη πόλη και έχω άλλους φίλους. Τι να κάνουν οι παιδικοί μου φίλοι? Ελπίζω να είναι καλά λέω από μέσα μου και πίνω μια ακόμη γουλιά.
Μου λείπουν που και που , μεγαλώσαμε μαζί αλλά τώρα πια γίναμε ξένοι-γνωστοί.
Αχ τι δεν θα έδινα να έχω κουλουράκια τώρα, σαν αυτά που έφτιαχνε οι μαμά μου κάτι απογεύματα που γυρνούσα από το σχολείο με μια τσάντα γεμάτη βιβλία και μια καρδιά γεμάτη περιπέτεια.
Λέω να πάρω τηλέφωνο τον αδερφό μου , να νιώσω ότι μιλάω με τον άνθρωπο που με καταλαβαίνει πραγματικά, που μεγαλώσαμε μαζί αλλά κάθε φορά που βρισκόμαστε είμαστε σαν εκείνα τα μικρά παιδιά που έτρεχαν μέσα στο σπίτι.
Κρρχτσχρ και ο δίσκος σταμάτησε, το δωμάτιο έμοιασε ξαφνικά γκρι και η ζεστασιά χάθηκε. Επέστρεψα και εγώ στην πραγματικότητα και τελείωσα τον καφέ μου.
Πήρα το τηλέφωνο και ακούστηκε από την άλλη γραμμή ένα γνώριμο ναι …?
4 Responses
το κείμενο κυλάει σαν την μελωδία,πολύ όμορφο,η μαγεία ξεπηδάει μέσα από ολη τη σκηνή,πόση ομορφιά κρύβει η καθημερινότητα !!!! Η ζωή είναι όμορφη.το μυαλό και η γραφή την κάνουν ομορφότερη !
έτσι είναι μπαμπά <3
Βίκυ, τι ωραία περιγράφεις τις στιγμές! Μακάρι και να τις ζεις τόσο δυνατά. Σου εύχομαι να κρατήσεις ζωντανό και ζωηρό το παιδί μέσα σου και να δώσεις την ευκαιρία στην ενήλικη πια Βίκυ, να είναι εκείνη που θα το αγαπά, θα το προστατεύει και θα το καθοδηγεί όπως το ορίζει η καρδιά της.
<3 ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια και που διάβασες τις σκέψεις μου που τις απέδωσα με λέξεις..!