Είναι μια μέρα σαν τις άλλες, πίνεις καφέ ένα βροχερό απόγευμα του χειμώνα. Κοιτάς έξω απ’το τζάμι σαν κάτι να ψάχνεις αλλά η αλήθεια είναι πως προσπαθείς να κάνεις το μυαλό σου να ησυχάσει. Σύντομα θα γίνεις 30 και ανησυχείς πως η νέα δεκαετία θα είναι ακόμη πιο δύσκολη. Μόλις άρχισες να μαθαίνεις τον εαυτό σου. Να διαχωρίζεις τους ανθρώπους σε απλούς περαστικούς και σε σταθμούς. Έμαθες να πέφτεις με τα μούτρα και μετά να μαζεύεις τα κομμάτια σου. Να γελάς δυνατά και να χορεύεις με τις ώρες. Είπες πολλά αντίο που θα ευχόσουν να μην τα έλεγες, σε πλήγωσαν και αφέθηκες, μια ζωή την έχεις είπες και τόλμησες.
Άραγε πας προς την κατεύθυνση που ανήκεις; Σκέφτεσαι πως οι γονείς σου στην ηλικία σου είχαν σπίτι και οικογένεια, μα εσύ δεν νιώθεις έτοιμος να κάνεις αυτά τα βήματα. Ακόμα ανακαλύπτεις τι σου αρέσει και τι άνθρωπος γίνεσαι. Δεν έχεις δουλειά από επιλογή , η προηγούμενη δεν σου ταίριαξε και τώρα φοβάσαι να ξεκινήσεις μια νέα. Αναβάλεις τις αποφάσεις μέχρι να σου χτυπήσουν την πόρτα και να απαιτήσουν επιλογές. Μα εσύ δεν έμαθες να μπαίνεις σε κουτάκια, δεν σου ταιριάζουν τα κουστούμια. Ελεύθερο πνεύμα με ατίθαση καρδιά. Αποζητάς όμως τις σταθερές σου και ψάχνεις το μαζί, όσο μόνος και αν έμαθες να πορεύεσαι.
Μια αγκαλιά σου λείπει και να ακούσεις πως όλα θα πάνε καλά. Κουράστηκες να βγαίνεις σε αδιέξοδους , να βρίσκεις μονόδρομους και να στρίβεις στην λάθος στροφή. Θέλεις περιπέτεια και ταξίδια μακρυνά. Οι φίλοι σου μένουν σε διαφορετικές χώρες και εσύ πίσω στην πατρίδα σου που την νιώθεις ξένη. Ανακάλυψες την μαγεία του να φεύγεις και τώρα δεν ξέρεις πως είναι να γυρνάς. Όλα μοιάζουν ίδια μα και τόσο διαφορετικά. Κάτι μέσα σου λέει κάνε υπομονή, αυτό που ψάχνεις θα έρθει να σε βρει. Ανυπόμονος όμως δεν ησυχάζεις και τίποτα δεν σε γεμίζει. Γκρίζα σπίτια, άχρωμοι δρόμοι και αδειανά μπαλκόνια.
Θέλεις να πάρεις ένα αεροπλάνο χωρίς επιστροφή και να χαθείς σε μέρη ξένα, με ανθρώπους που μιλάνε την ίδια γλώσσα και μοιράζονται την αγάπη σου για τα ταξίδια. Η πραγματικότητα όμως σε προσγειώνει. Πρέπει να έχεις δουλειά, να βγάλεις λεφτά , να βρεις σπίτι και αν τύχει να κλειδώσει το χέρι σου με ένα άλλο. Τι περιορισμοί, τι ρουτίνα , δεν την θες. Έρχεται η στιγμή που κάνεις έναν απολογισμό και θέτεις νέους στόχους. Ηρεμείς για λίγο, λες έχω χρόνο μα συνειδητοποιείς ότι ήδη πέρασαν χρόνια και ακόμα δεν έκανες αυτά που ονειρευόσουν. Συνέχισε ψυθυρίζεις, θα τα καταφέρεις. Άλλωστε η ζωή είναι σαν την τζένγκα , βγάζεις τα τουβλάκια με προσοχή προσπαθώντας να μην γκρεμιστεί η βάση και τα τοποθετείς πάνω για να φτιάξεις μια νέα μορφή. Η βάση είναι αυτή που τα στηρίζει όλα , όπως οι αξίες που έχεις επιλέξει , ο χαρακτήρας που έχεις διαμορφώσει και το τι άνθρωπος επιλέγεις να είσαι.
Σταμάτησε να βρέχει και ο ουρανός πήρε φωτιά. Χρώματα ανακατεμμένα με τα σύννεφα λες και βλέπεις πίνακα. Πέρασε η μπόρα, τελικά ίσως και όλες αυτές οι ανησυχίες σου να ήταν μια καταιγίδα. Πίνεις μια γουλιά απ’τον καφέ σου και χαμογελάς. Θα έρθουν ξανά ηλιόλουστες μέρες και όλα θα πάρουν το δρόμο τους.
No responses yet