Δεν σου είπα ποτέ ότι από τότε σε περιμένω. Άφησα χώρο στην καρδιά μου για σένα. Κατέβασα τα τείχη μου να εισχωρήσεις μέσα μου. Μου πες δεν θα αργήσεις μα έχουν περάσει 2 χρόνια. 2 χρόνια μοναξιάς και αναμονής. Πίστευα μια μέρα θα έρθεις στο κατώφλι μου και θα μου χαμογελάσεις όπως τότε. Δεν φάνηκες όμως ποτέ και εγώ ακόμα περιμένω. Ίσως περιμένω τις ελπίδες μου να πραγματοποιηθούν και τα όνειρα μου να πιάσουν ζωή.
Τα θέλω μου είναι που φοβάμαι , γιατί όσο περνάει ο καιρός δυναμώνουν και λένε το όνομα σου. Ότι μου ζητήσεις εγώ θα το κάνω, φτάνει να σε ξαναδώ. Να περπατήσουμε ξανά μαζί με προορισμό το άγνωστο. Έλα για λίγο , κάτσε μαζί μου να μοιραστούμε και να φτιάξουμε στιγμές. Κι όταν είναι να χωριστούμε πάλι, να μου ζητάς λίγο ακόμη, θέλω. Άλλη μια βόλτα, άλλη μια διαδρομή, άλλη μια βουτιά, άλλο ένα ποίημα, άλλο ένα τραγούδι. ‘Άλλη μια αγκαλιά, άλλο ένα φιλί.
Πόσο καιρό να σε περιμένω ακόμη; Κουράστηκα να ελπίζω και να απογοητεύομαι. Θα περιμένω. Δεν γνωρίζω από «γιατί» κι από «πρέπει». Το μόνο που ξέρω, είναι ότι ήρθε ο καιρός να ειπωθούν τα μεγαλύτερα «όχι» και να γεννηθούν τα πιο τολμηρά «ναι».
Ανήκεις στην ζωή μου με έναν τρόπο που δεν θα καταλάβω ποτέ, σε ποθώ όπως ένα ναρκωτικό, να πάρω λίγο την δόση μου με ένα φιλί σου.
Όπως με άγγιξες και με έκανες δική σου , δεν το έχει κάνει κανείς άλλος και δεν θέλω να δοθώ σε κάποιον άλλον. Η καρδιά μου χτυπά για σένα, αναπνέω για σένα και ζω για σένα.
Λες αν ξημερώσει αύριο να σε δώ , να μου πεις πάμε και να σε ακολουθήσω τυφλά;
Ξέρεις τι με θλίβει πιο πολύ; Πως δεν ακούω πια την μουσική , δεν χορεύω στην βροχή και δεν με αγγίζουν τα λόγια πια.
Κάνω βαριά τσιγάρα μπας και με το καπνό γίνουν καπνό και οι αναμνήσεις μας. Να μην με πονάς πια και να μην σε αναζητώ. Αλλά με κάθε στάχτη που καίγεται , τόσο καίγεται και το μέσα μου.
Δεν θα πάψω να ελπίζω και εγώ θα σε περιμένω εδώ… ίσως έρθεις και μου χαρίσεις τον κόσμο πάλι.
Categories:
Tags:
No responses yet