Δεν μεγαλώνω…

Δεν ξέρω αλλά δεν μ ’αρέσει που μεγαλώνω. Νιώθω ότι προδίδω την νιότη μου . Τις στιγμές που έπαιζα κυνηγητό στις γειτονιές και ποδόσφαιρο στην αλάνα. Έχω πολλές όμορφες παιδικές αναμνήσεις και νιώθω πολύ τυχερή γι αυτό . Να περιμένω όλο το απόγευμα τον μπαμπά μου να μου φέρει κάρτες πόκεμον , ή να δημιουργώ ολόκληρους κόσμους με τα παιχνίδια της kinder μαζί με τον αδερφό μου.

Αααχ ο αδερφός μου τι έχει τραβήξει από μένα. Ήμουν βλέπετε ένα ατίθασο νιάτο, μαμούνι ασταμάτητο. Είχα μεγάλα μάτια που διψούσαν για εξερεύνηση και το έκανα πάντα , χανόμουν κάπου ή σκαρφάλωνα κάπου , με κόστος βέβαια καθώς έσπασα το κεφάλι μου μια φορά και ας μην μιλήσω για τα μονίμως σκισμένα γόνατά μου .

Αλλά να σας πω , αυτό σήμαινε ότι ζούσα!
Ότι τολμούσα να δω το κάτι παραπάνω και δημιουργούσα τον δικό μου μοναδικό κόσμο. Χανόμουν σ’αυτό , μου άρεζε πολύ γιατί είχε τους δικούς μου κανόνες και τις μοναδικές εικόνες που δημιουργούσα με την φαντασία μου.

Α και αγκάλιαζα κάθε σκυλί που έβλεπα στο δρόμο , μεγάλο ή μικρό δεν είχε σημασία, το μεγαλύτερο απωθημένο μου είναι να έχω σκύλο, μάλλον θα πάρω στα δικά μου παιδιά.
Κάθομαι και σκέφτομαι πόσο ξέγνοιαστα χρόνια ήταν αυτά, γεμάτα παιχνίδια και γέλια .
Κάποτε κάπου διάβασα την ατάκα , μην μεγαλώσεις είναι παγίδα, και ταυτίζομαι άπειρα καθώς νιώθω ότι όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολλές ευθύνες και έγνοιες γεμίζω.

Θα ‘θελα να παραμείνω παιδί , να βγαίνω ακόμα με τους ίδιους φίλους που είχα και τώρα απλά είναι ξένοι-γνωστοί , να πάω στα ίδια μέρη που φαινόταν τεράστια καθώς εγώ ήμουν μικρούλα και να παίζω με τα ίδια παιχνίδια που τώρα είναι κάπου σκονισμένα σε ένα ντουλάπι.
Έχω καταφέρει πολλά βέβαια, που δεν θα μπορούσα αν δεν μεγάλωνα, αλλά μου λείπει η άγνοια κινδύνου που είχα και η αθωότητα των ματιών μου καθώς κοιτούσαν κάποιον.

Νομίζω πως είναι ωραίο να μεγαλώνουμε τελικά, αλλά να μην χάνουμε την αθωότητα μας και να θυμόμαστε πάντα το παιδί που έχουμε μέσα μας και να το ακούμε, έχει να μας μάθει πολλά.
Δεν λένε τυχαία πως τα παιδιά είναι σοφά.
Πόσο λυπηρό είναι να βλέπεις ενήλικους με ραγισμένες καρδιές παιδιών. Με στεναχωρεί πολύ να γνωρίζω ανθρώπους που έχουν παιδικά τραύματα, αλλά και ποιος δεν έχει θα μου πεις.
Έστω να είναι αρκετά γενναίοι και να μάθουν να τα δουλεύουν ώστε να ξεφορτωθούν αυτό το βαρύ φορτίο μια μέρα.

Είμαι τυχερή να έχω υπέροχα παραδείγματα γονιών, με τα δικά τους μειονεκτήματα και τα δικά τους λάθη φυσικά , αλλά με κάνουν να ανυπομονώ να γίνω και εγώ γονιός στο μέλλον και να καταφέρω όπως και αυτοί να κρατήσω ζωντανή την μικρή Βίκυ!