Αναμονή

Όλη η ζωή μου εδώ και ένα χρόνο νιώθω ότι είναι σε μια μόνιμη αναμονή. Αναμονή για το που θα ζήσω, αναμονή για το που θα δουλέψω και αναμονή για ποιον θα αγαπήσω. Είμαι εγκλωβισμένη σε μια πραγματικότητα που δεν μου ταιριάζει και νιώθω συνέχεια πως δεν ανήκω εδώ. Είμαι ακριβώς εκεί που δεν θα ήθελα να είμαι, κολλημένη σε ένα τώρα που δεν με γεμίζει. Σε μια ζωή που με προσπερνάει και εγώ δεν προλαβαίνω να την φτάσω. Όλα μένουν σταθερά και τίποτα δεν αλλάζει, η κάθε μέρα περνάει και δεν με ακουμπάει και όλες οι μέρες μοιάζουν ίδιες, αποπνικτικά συνηθισμένες. Πού είναι ο εαυτός μου που ταξίδευε και τα κατάφερνε και διάλεγε να ζει διαφορετικά. Τον έχω χάσει και όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερο ξεχνάω αυτήν την πλευρά μου.

Πού είναι τα μέρη που γνώρισα και αγάπησα, πόσο μακρινά φαντάζουν πια. Πού είναι όλα τα πράγματα που με ενθουσίασαν και όλοι οι άνθρωποι που δέθηκα; Ζω κάθε μέρα με την αγωνία του να προχωρήσω στη ζωή μου και να καταφέρω κάτι. Αλλά αυτό το κάτι ψάχνω και δεν βρίσκω. Δεν βοηθάει και η κατάσταση που ζούμε, μας έχει στερήσει πολλά πράγματα και μας έχει κάνει πιο αποξενωμένους και τρομοκρατημένους. Η επαφή μου έλειψε πιο πολύ απ’όλα, ένα χάδι, ένα φιλί , μια αγκαλιά. Νιώθω πολλές φορές κενή και άδεια, όμως μέσα απ’την θλίψη μου και την απελπισία γεννήθηκε η ανάγκη μου να γράφω. Νιώθω ελεύθερη όταν γράφω, πως ξεδιπλώνω πτυχές του χαρακτήρα μου και παραδίδω κομμάτια της ψυχής μου.

Δημιουργώ κόσμους και παραστάσεις τις οποίες είτε έχω ζήσει είτε θέλω να ζήσω. Χάνομαι στον κόσμο και την φαντασία μου και νιώθω χαρούμενη εκεί. Ικανή για τα πάντα. Κρατάει για λίγες στιγμές μόνο , αλλά αυτές οι στιγμές μου δίνουν ενέργεια για να βγάζω την μέρα μου, για να πιάνομαι από κάτι και να χαμογελάω. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει η μελαγχολία μου για την ζωή που κάποτε είχα και τώρα έχω χάσει και πόσο ακόμα θα νιώθω την νοσταλγία για όλα όσα έχασα. Ξέρω ότι δεν είναι υγειές και πρέπει να το αλλάξω. Δεν νιώθω έτοιμη όμως ακόμα, σα να θέλω να ζήσω λίγο ακόμη έτσι για να ανακαλύψω μέχρι που θα πέσω και πως θα μπορέσω να σηκωθώ μετά. Ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη που νιώθει έτσι, πως πολλοί άνθρωποι ήρθαν αντιμέτωποι με τους πιο μεγάλους φόβους τους και είδαν πλευρές του εαυτού τους που είχαν καλά κρύψει.

Θέλω να ανοιχτώ και να σας πω για τις αδυναμίες μου και την θλίψη που νιώθω για να μπορέσετε να συνδεθείτε μαζί μου μέσα απ’αυτό το κείμενο. Δεν θα γράψω κάτι motivational για να νιώσετε καλά, αυτό μπορείτε να το κάνετε και μόνοι σας. Εμένα με ενδιαφέρει να είστε αληθινοί και να επικοινωνείτε τα συναισθήματα σας όπως κάνω και εγώ τώρα. Μόνο με την αποδοχή και με την κατανόηση του τι νιώθουμε μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε.

Ίσως βοήθησε πολύ και η ψυχανάλυση που κάνω με έναν ειδικό ψυχολόγο, που με αφήνει να είμαι ωμή με τις σκέψεις μου και αληθινή με τον εαυτό μου. Κάθε φορά ανακαλύπτουμε και ένα κομμάτι μου ή ένα τραύμα μου και βγάζω σοκαριστικά συμπεράσματα που με βοηθούν να προχωρήσω. Άλλωστε αυτό είναι το νόημα, να αγαπήσουμε όλες τις πλευρές μας, να συμφιλιωθούμε με τις πιο σκοτεινές μας και να πάμε παρακάτω. Πολλά έχουμε ακόμα στον δρόμο μας και γι αυτό θα ευχηθώ καλή τύχη και τα λέμε ξανά σύντομα!