3..2..1..

Κλείσε το φως, άσε τι σκιες μας να παίζουν στο background του δωματίου.
Τι βλέπεις? Το απόλυτο σκοτάδι να χορεύει στο φως του φεγγαριού.
Νιώθω γαλήνη και αφήνομαι στο πέπλο της νύχτας.
Μ’αρέσει εδώ , νιώθω ασφαλής , στην δική μου μικρή φωλιά μακρυά από τα βλέμματα των περαστικών . Γυμνή ξεφορτωμένη από το καλά θωρακισμένο μου σώμα. Πεταγμένο από τις προκαταλήψεις και τα πρέπει που μου έχουν επιβάλει.

Είμαι εδώ, μαζί σου, φτιάχνουμε τον δικό μας κόσμο. Μια όμορφη μίξη συναισθημάτων και κινήσεων.
Κάτσε λίγο, μη βιάζεσαι. Σε θέλω εδώ , να στέκεσαι ήρεμος να παρατηρείς τα χρώματα των αστεριών που έβαψαν τον αποψινό μας καμβά.

Μη φύγεις και με αφήσεις μόνη μου, φοβάμαι και δεν θέλω να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα, με βολεύει εδώ , είναι εύκολο.
Ας μην ξημερώσει…εκείνα τα πρωινά που πρέπει να παίζω έναν ρόλο που δεν μου ταιριάζει.

Μερικές φορές νιώθω σαν να παίζω σε ένα έργο , οι άνθρωποι είναι οι ηθοποιοί και εγώ ο πρωταγωνιστής χωρίς κάποιο σενάριο. Οδεύω προς το άγνωστο με αργά βήματα δειλά. Δεν μ’αρέσει η πλοκή και θα θελα να ξέρω τους τίτλους του τέλους ώστε να το ελέγχω περισσότερο.
Τι να πω, κάθομαι να σκεφτώ και όμως το μυαλό μου είναι θολό , σαν να μην το ορίζω εγώ απλά να πάει μόνο του.

Βόηθεια ζητώ αλλά δεν με ακούει κανείς. Μόνη μου πορεύομαι και μάλλον έτσι θα πρέπει να μάθω να ζω…
Περιμένω τον ήρωα στο δικό μου παραμύθι και ας έρθει περπατώντας και όχι πάνω σε κάποιο άλογο. Θα τον υποδεχτώ μήπως και με σώσει ή με ξυπνήσει από τον λήθαργο που έχω πέσει.

Έλα να παίξουμε μαζί στην επόμενη σκηνή, να δούμε αν είναι δράμα ή κωμωδία.
3..2..1.. και ξανά από την αρχή.
Ακούω το κατ και ξέρω πως τελείωσε η σκηνή μου , αφήνοντας με πιο άδεια από ποτέ.
To be continued θα πω και θα σωπάσω