Έχει μια άλλη αίσθηση το δειλινό, είναι σύντομο μα επιβλητικό . Κάθεσαι και το χαζεύεις και αναρωτιέσαι, αν υπάρχει τόση ομορφιά σε κάτι που τελειώνει , ίσως η νέα αρχή να μην είναι τόσο τρομακτική. Πίνεις μια γουλιά απ’το κόκκινο κρασί και συλλογίζεσαι όλα τα περασμένα, εκείνα που σ’ ακούμπησαν αλλιώς . Περαστικοί είναι όλοι οι άνθρωποι στην ζωή σου, σταθμοί που σου έμαθαν κάτι ή σου πήραν πολλά. Εσύ όμως αφόρητα ρομαντικός ψάχνεις ακόμα εκείνον που θα μείνει. Άραγε θα τον βρεις ποτέ;
Πονάει η καρδιά σου, επιστρέφει κάθε φορά πληγωμένη απτά χέρια που την έδωσες μα δεν την πρόσεξαν. Μέχρι να μάθεις πως η καρδιά είναι για να κατοικεί μόνο μέσα σου. Μα η ψυχή σου ποσο λαχταρούσε να χορέψει με άλλα κορμιά , το βαλς των αισθήσεων που έγινε το ταγκό των παραισθήσεων . Και έμοιαζε λες και θα κρατήσει, μα είναι μια οφθαλμαπάτη αυτό το για πάντα , ο χρόνος έρχεται αγέρωχος να στο θυμίσει αυτό με κάθε ευκαιρία .
Πονάς, ελπίζεις,πέφτεις και φτου απ’τήν αρχή. Πότε θα σταματήσεις να αγαπάς σκέφτεσαι, μα τι νόημα έχει η ζωή χωρίς τον έρωτα . Αχ αυτά τα δειλινά, δεν σε προειδοποιούν, έρχονται και φεύγουν σε μια στιγμή και εσύ απλά μένεις εκεί να τα χαζεύεις ελπίζοντας πως τα χρώματα της φωτιάς θα σου ζεστάνουν την καρδιά. Οι πληγές αιμορραγούν , μα ανθίζουν τα αγκάθια για να προστατευτείς μέχρι να μάθεις να μην δίνεσαι ολοκληρωτικά .
Κράτα λίγο και για σένα, να μείνεις ολόκληρος πλάι σε έναν άλλον , εκείνον που θα χαϊδεύει τα αγκάθια σου και θα γιατρεύει τις πληγές σου.Και τελείωσε το κρασί και έσβησε ο ουρανός για να σε βρει η αυγή ακόμα εκεί καθισμένο.
No responses yet