Ποιά διαδρομή θα διάλεγες;

Όταν ήμουν μικρή οι γονείς μου, μου πήραν ένα βιβλίο του Τριβιζά, τα 88 ντολμαδάκια. Σ ’αυτό το βιβλίο υπήρχαν μικρές ιστορίες που ανάλογα με το αν διάλεγες την επιλογή Α ή την Β ξεδιπλωνόταν μια τελείως διαφορετική ιστορία…με συνάρπαζε που μπορούσες να επιλέξεις το πως θα εξελιχθεί η ιστορία και αν δεν σου άρεσε γυρνούσες και διάλεγες την άλλη. 20 χρόνια μετά και σκέφτομαι πως θα ‘ταν η ζωή αν μπορούσες να διαλέξεις διαφορετικές διαδρομές και αν δεν σου αρέσει το τέλος της μιας να γυρνάς πίσω και να παίρνεις την άλλη. Σαν εξωτερικός παρατηρητής να βλέπεις πως θα καταλήξει και ανάλογα με το αποτέλεσμα να κάνεις τελικά την επιλογή σου. Θα μου πεις πως έτσι χάνεται η μαγεία του άγνωστου και ίσως και το νόημα της ζωής. Πως όλα τα απρόβλεπτα και η άγνοια που έχεις για την εξέλιξη της ίδιας της ζωής σου είναι το αλατοπίπερο. Όμως, απ’την άλλη πόση μεγάλη δύναμη θα είχαμε να σχεδιάσουμε την ζωή μας όπως πραγματικά το επιθυμούμε και πόσα λάθη και ίσως βλαβερές επιλογές θα αποφεύγαμε. Όλη μας η ζωή είναι σαν ένα τραίνο, ανεβαίνεις και παίρνεις μια διαδρομή χωρίς να ξέρεις τον τελικό προορισμό, απλά πηγαίνεις.

Σκέφτομαι πολλές φορές πως μια μόνο επιλογή μπορεί να αλλάξει τελείως την ζωή μου, απ’το που θα ζήσω, ποιον άνθρωπο θα αγαπήσω και που θα καταλήξω. Παίρνεις ένα αεροπλάνο και ξεκινάς μια νέα αρχή σε άλλη χώρα και για το επόμενο διάστημα οι άνθρωποι που θα γνωρίσεις, τα μέρη που θα δεις, οι εμπειρίες που θα ζήσεις θα είναι όλα εξαιτίας εκείνου του εισιτηρίου που αγόρασες. Αν μείνεις στην πόλη που μεγάλωσες όλα τα επόμενα βήματα θα είναι βασισμένα στην επιλογή που έκανες να μείνεις εδώ. Είναι τρομακτικό να ξέρεις πως όλα μπορούν να αλλάξουν και να πάρουν μια τελείως διαφορετική τροπή χάρη σε μια μικρή ή μεγάλη επιλογή που θα κάνεις. Είναι άραγε σωστές οι επιλογές που κάνεις; Σε οδηγούν στην κατεύθυνση να γίνεις ο άνθρωπος που επιθυμείς; Είναι δικές σου ή άλλων που απλά σε παρασέρνουν; Δεν έχω απαντήσεις γι αυτά…άλλωστε ο χρόνος θα δείξει αν όλες οι θυσίες, τα πληγώματα, ο πόνος αλλά και οι χαρές , οι συγκινήσεις και τα γέλια τελικά άξιζαν. Ξέρω πως είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα πάντα κλεινόμαστε να επιλέξουμε.

Από πολύ μικροί διαλέγουμε τους φίλους μας, μετά διαλέγουμε την σχολή μας, ύστερα την πρώτη μας δουλειά, τις σχέσεις μας και που θέλουμε να ζήσουμε. Και οι επιλογές δεν τελειώνουν ποτέ. Όσο μεγαλώνουμε όλο και πιο σημαντικές αποφάσεις παίρνουμε , όλο και πιο περίπλοκες γίνονται και μοιάζει σαν μια ατέρμονη διαδρομή. Αυτό που ξέρω είναι πως οι επιλογές μας γίνονται με βάση τις αξίες μας, θεμελιώδη στοιχεία του χαρακτήρα μας και με γνώμονα την ευτυχία μας. Αν κάτι με καθησυχάζει είναι πως σιγά σιγά όλο και πιο καθαρό φαντάζει το τοπίο, ξεκαθαρίζουν πράγματα μέσα μου και πηγαίνω πιο κοντά στο να έχω μια ζωή που μου ταιριάζει. Δεν μπορείς δυστυχώς ή ευτυχώς να προβλέψεις το μέλλον σου, όμως μπορείς να φτιάξεις την διαδρομή σου και να θυμάσαι πως δεν είσαι δέντρο, πάντα μπορείς να αλλάζεις και να μετακινείσαι.

Να φεύγεις από καταστάσεις που δεν σου κάνουν καλό, από ανθρώπους που σε περιορίζουν, από τη δουλειά που δεν σε γεμίζει, από τους φίλους που δεν σε καταλαβαίνουν και από πράγματα που δεν σε εξυπηρετούν πια. Να βρίσκεις την δύναμη να ακούς την εσωτερική σου φωνή, όπως και αν το αποκαλείς είτε ένστικτο είτε το κάλεσμα σου, αυτό σε ξέρει καλύτερα απ’όλους και θα σου δείξει τον δρόμο. Αν φτάσεις σε αδιέξοδο , γκρέμισε τον τοίχο. Κάποτε κάποιος μου είπε πως ο φόβος σκοτώνει περισσότερα όνειρα απ’ότι η αποτυχία, μην αφήσεις τον φόβο να πάρει τις αποφάσεις για σένα. Δεν ξέρω που θα σε οδηγήσουν όλες οι επιλογές σου, το μόνο που ξέρω είναι πως ζούμε μόνο μια φορά και πρέπει να απολαύσουμε την διαδρομή. Αν κάτι έχω μάθει είναι πως καλύτερα να μετανιώσουμε για πράγματα που κάναμε και όχι για αυτά που δεν κάναμε. Στα βαθιά γεράματα θέλω να έχω γεμίσει με ρυτίδες που θα υποδηλώνουν τα βαθύτερα γέλια και κλάματα, τα μάτια μου να είναι ακόμα ζωντανά και η καρδιά μου να νιώθει ελεύθερη.