Μια βουτιά στην γραφή μου

Ήταν Ιανουάριος 2020 , βρισκόμουν στην Ουρουγουάη σε ένα μέρος που ονομάζεται Punta del diablo που σύντομα θα αποκαλούσα σπίτι μου. Ήμουν πάνω σε μια αιώρα στο hostel που έμενα, το αεράκι κουνούσε γλυκά τις βλεφαρίδες μου και άκουγα τα κύματα απ’τον ωκεανό. Ήταν ένα ήσυχο απόγευμα μα αυτό το απόγευμα θα άλλαζε την ζωή μου για πάντα. Ένιωσα μια αναπάντεχη ανάγκη να γράψω , οι σκέψεις χόρευαν στο μυαλό μου και θέλαν να βγουν έξω να πάρουν μορφή, έτσι και εγώ πήρα ένα μολύβι και ένα χαρτί και άρχισα να γράφω. Έγραφα για τον πρώτο μου έρωτα, εκείνον που με χάραξε και με έμπλεξε στα δίχτυα του έρωτα, εκείνον που με δειλά βήματα άφησα να μπει στην ζωή μου. Περνούσαν οι ώρες και εγώ ακόμα έγραφα, ασταμάτητα σαν να ήταν θέμα ζωτικό και πως αν σταματούσα δεν θα ανέπνεα πια. Εκεί κοντά απ’όπου καθόμουν υπήρχαν και άλλα άτομα, που μιλούσαν πολλές γλώσσες, μα εγώ μόνο έβλεπα τις σκιές τους και οι ήχοι έμοιαζαν μακρινοί. Ξαφνικά οι λέξεις άρχισαν να αιωρούνται σαν νότες στον αέρα και δημιουργούσαν ένα φανταστικό πεντάγραμμο, ένιωθα λες και προοριζόμουν για πάντα να γράφω. Ένα αίσθημα ολοκλήρωσης με κατέκλυσε και έτσι ήξερα πως δεν θα σταματήσω ποτέ να το κάνω.

Και έτσι έγινε, από κείνη την μέρα δεν σταμάτησα ποτέ να γράφω και τώρα πάνω από έναν χρόνο μετά , έχω δημιουργήσει το δικό μου blog με πάνω από 90 άρθρα και έχω γίνει αρθρογράφος σε ένα απ’τα μεγαλύτερα ελληνικά site. Το γράψιμο με έσωσε μέσα στην καραντίνα, μου έδωσε μια πλατφόρμα να εξωτερικεύσω τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου, να αποδώσω στο χαρτί ότι δεν μπορούσα να πω με λέξεις και να αποτυπώσω ίσως τα μεγαλύτερα μου θέλω και ανησυχίες. Γέμισα τον καμβά της γραφής μου από ερωτικά, καθημερινά μέχρι ψυχολογικά και επιστημονικά άρθρα. Το πιο όμορφο μέρος αυτού του ταξιδιού είναι πως πλέον έχω και συνταξιδιώτες, τους αναγνώστες μου που μου στέλνουν μηνύματα πως τα άρθρα μου τους άγγιξαν, ή ότι ταυτίστηκαν ή ότι τους προβλημάτισαν. Άλλωστε δεν θέλω τίποτα άλλο απ’το να προκαλώ συναισθήματα μέσα απ’την γραφή μου. Ένας ολόκληρος κόσμος ξεδιπλώθηκε μπροστά μου τόσο απρόσμενα. Αν κάποιος μου έλεγε πριν κάποια χρόνια ότι θα έγραφα, θα γελούσα και θα έλεγα εγώ; με τίποτα! Ξέρετε, μικρή δεν διάβαζα πολλά βιβλία και ποτέ δεν με συνάρπαζε η λογοτεχνία ή το γράψιμο.

Αλλά όσο μεγαλώνω καινούριες πτυχές του εαυτού μου ξεδιπλώνονται και εγώ κάνω ελεύθερη βουτιά σ’αυτές για να τις ανακαλύψω. Είτε πάνω σε μια αιώρα, είτε βλέποντας την θάλασσα, είτε ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου , γράφω και αφήνομαι να με παρασύρει η στιγμή και να γίνω ένα με τις λέξεις. Πλέον είναι σαν το οξυγόνο για μένα, το έχω ανάγκη και θα είναι το πρώτο πράγμα που θα σκεφτώ σαν διέξοδο και για να σωπάσω την βαβούρα του κόσμου. Θα κρυφτώ εκεί , σε ένα δωμάτιο σκοτεινό, με μελωδική μουσική και θα ξεκινήσω να χρωματίζω την δικιά μου ζωγραφιά. Έχω ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μου και όσο προχωράω γεμίζω φιλοδοξίες, όπως το να γράψω μια μέρα το δικό μου βιβλίο ή να γίνω στιχουργός, έτσι και αλλιώς τα όνειρα πρέπει να σε τρομάζουν για να αξίζουν και να τα αφήνεις να σε καθοδηγούν στο άγνωστο που θα γίνει η μόνη πραγματικότητα που θα επιθυμείς. Καλό ταξίδι θα πω και θα συνεχίσω να γράφω.