Οι αναμνήσεις που μπλέχτηκαν με το παρόν

Όλες οι στιγμές που ζούμε γίνονται αναμνήσεις και στην υγειά των αναμνήσεων πίνουμε. Με ένα κρασί στο χέρι αναπολούμε χρόνια παλιά, γέλια δυνατά, έρωτες μοναδικούς και ανθρώπους που μας χάραξαν. Μας ζαλίζει η σκέψη αυτή , μοιάζει σαν ψέμα , κάτι περαστικό που μας γέμισε μια χαρμολύπη. Χαμογελάμε αλλά παράλληλα συγκρατούμε και το δάκρυ, έτσι όπως θυμόμαστε όλα αυτά που ζήσαμε , αυτά που φαντάζουν τόσο όμορφα, νιώθουμε ότι δεν θα τα ζήσουμε ξανά. Τείνουμε να κοιτάμε το παρελθόν και να βρίσκουμε τις πιο όμορφες εμπειρίες, με τα μάτια κλειστά τις αναβιώνουμε σαν να τις ζούμε και τώρα. Κάποιες είναι τόσο έντονες που μας γέμισαν σημάδια, άλλες μας άλλαξαν και άλλες χάθηκαν σαν όνειρο απατηλό. Σ’αυτές τις βουβές στιγμές που οι σκέψεις σου χορεύουν και σου φωνάζουν, μια μεθυστική νοσταλγία σε κατακλύζει και σβήνεις για κάποια λεπτά το παρόν. Είναι μια μικρή παγίδα να αναπολείς το παρελθόν γιατί κλέβεις στιγμές απ’το παρόν, αλλά είναι και μια δικλείδα ασφαλείας για να γυρίσεις σε κάτι γνώριμο όταν το έχεις ανάγκη.

Άλλωστε όλα όσα έζησες και έμαθες σε οδήγησαν στο τώρα. Όλοι τρέχουμε να προλάβουμε κάτι, στην προσπάθεια μας να ξεγελάσουμε τον χρόνο, αλλά αυτές οι στιγμές που κάνουμε μια παύση και τον παγώνουμε για λίγο, είναι τόσο αναγκαίες. Ίσως άκουσες ένα τραγούδι , ή μύρισες ένα γνώριμο φαγητό, ή περπάτησες σε ένα μέρος που το ένιωσες σαν σπίτι σου και ξαφνικά χάθηκες σε μια μελωδία αναμνήσεων που μπλέχτηκαν με το παρόν και χόρεψαν ταγκό. Δεν είναι τυχαίο που ψάχνουμε να βρούμε κάτι γνώριμο όπου ταξιδεύουμε, ή που προσπαθούμε να ταυτιστούμε, ή που λέμε πως σε νιώθω σαν το σπίτι μου όταν βρίσκουμε τον άνθρωπο μας. Ίσως είναι μια ατελείωτη διαδρομή αυτή των αναμνήσεων γιατί συνέχεια δημιουργούμε κι άλλες. Αυτές τις στιγμές που δεν καταλαβαίνουμε πως είναι οι καλύτερες που ζούμε αγαπώ πιο πολύ.

Αυτές που ίσως ξεγελάσει η μνήμη μου και τις αλλοιώσει όσο περνάει ο καιρός, να τις κρατήσω σαν κειμήλιο και να ξαναγυρνάω σ’αυτές όποτε το θελήσω. Μέσα σ’αυτές τις σελίδες κρύβεται ένας μικρός κόσμος, τα συναισθήματα μου, οι ανησυχίες μου , και ίσως και μια βερσιον μου που χάθηκε με την πάροδο του χρόνου. Όταν τις διαβάζω παίρνουν ζωή και οι λέξεις δραπετεύουν απ΄τις γραμμές και χορεύουν ρυθμικά. Νιώθω νοσταλγία αλλά την αγκαλιάζω γιατί ξέρω πόσο νόημα δίνει στην ζωή μου. Άλλωστε όλοι ζούμε ανάμεσα στο τώρα και το χθες με οδηγό μας το μέλλον , αλλά με την νοσταλγία να δίνει τις σκιές στα βήματα μας και να ωθεί τα άλματα μας. Ίσως και να καταγράφω την ζωή μου για να έχω να διαβάσω κάτι στα παιδιά μου και έτσι να με γνωρίσουν στις διάφορες πτυχές μου και με τα πολύχρωμα χρώματα της τότε ζωής μου. Και όταν φτάσω στα βαθιά γεράματα και μπορεί να παλεύω με την άνοια να έχω κάτι να διαβάζω για να με επαναφέρει και να μου δίνει ταυτότητα. Προς το παρόν κλείνω το βιβλίο, πίνω το κρασί μου και ανοίγω τα μάτια μου.