Μισόκλειστες πόρτες

Σε κάθε σπίτι ένα βασικό στοιχείο είναι η πόρτα. Η πόρτα είναι αυτή που ανοίγει διάπλατα σε ένα νέο παντρεμένο ζευγάρι για να μπει. Είναι αυτή που ανοίγει λιγοστά για να δει η μαμά αν τα παιδιά τις κοιμήθηκαν και είναι αυτή που κλείνει για να μην ακουστούν οι φωνές από έναν μεγάλο καβγά. Ζούμε ανάμεσα σε πόρτες και διαδρόμους και εκεί χτίζουμε όλη μας την ζωή. Μέσα στο δωμάτιό μας δημιουργούσαμε μικροί κόσμους με τα παιχνίδια μας. Τα πιο ζωηρά παιδιά σκαρφάλωναν και κρεμόντουσαν απ΄την πόρτα. Η πόρτα του σπιτιού μας ανοίγει για να uποδεχτούμε τους φίλους μας και κλείνει για να περάσουμε όμορφες στιγμές μαζί. Η πόρτα είναι αυτή που κλείνει όταν θέλουμε να περάσουμε μια πιο οικεία στιγμή με τον σύντροφο μας και είναι αυτή που ανοίγει όταν ήρθε η ώρα να πάει για δουλειά.

Η πόρτα ανοίγει και κλείνει με την θέληση μας και έχει το χρώμα που της δίνουμε. Οι αγαπημένες μου είναι εκείνες οι παλιές ξύλινες που τρίζουν κάθε φορά που κουνιούνται. Δεν ξέρω γιατί αλλά μου γεμίζουν ζεστασιά και δημιουργούν ένα πιο ατμοσφαιρικό περιβάλλον. Την πόρτα χτυπάς δυνατά όταν έχεις νεύρα και αυτήν βαράς με την γροθιά σου για να ηρεμήσεις. Την πόρτα κλείνεις για να περάσεις ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό σου, να ακούσεις μουσική, να ζωγραφίσεις να κάτσεις στο λάπτοπ σου. Πίσω απ’την πόρτα έχεις κλάψει, συγκινηθεί και κρατάει τα μεγαλύτερα μυστικά που δεν θα τα μαρτυρήσει ποτέ. Είναι αναγκαίο μέρος του σπιτιού, μα με συναρπάζει πως ανοιγοκλείνει όταν το θέλουμε. Μια πόρτα στέκεται εκεί γοερά να σε προστατέψει όταν την χρειαστείς. Κάθε σπίτι κρύβει πίσω απ’την πόρτα μια ολόκληρη ζωή και διαμορφώνει τον δικό του παλμό.

Τις μισόκλειστες πόρτες φοβάμαι, αυτές που δεν ξέρεις τι κρύβουν στην άλλη μεριά. Άραγε θα δεις κάτι που θα σε χαροποιήσει ή κάτι που δεν θα ήθελες να ξέρεις. Είναι και εκείνες οι πόρτες για την αποθήκη. Που μέσα τους έχουν κάθε λογής πράγματα στοιβαγμένα. Άλλες πόρτες είναι αυτές του δεντρόσπιτου που έφτιαξαν τα παιδιά για να παίζουν και να κοιμούνται μέσα του. Οι πόρτες του γραφείου είναι πάντα κάτι μαύρες ή γκρι, σοβαρές ακίνητες που στολίζουν τα δωμάτια για μια σύσκεψη. Τις πόρτες της γιαγιάς μου αγαπώ πιο πολύ. Παλιές , φθαρμένες που κρύβουν χρόνια ύπαρξης. Εκεί που ζούσαν τα παιδιά της και γέμιζαν γέλιο το σπίτι, εκεί που διάβαζαν με τις ώρες για το σχολείο και εκεί που μεγάλωσαν και τελικά έφυγαν. Τώρα έχει μείνει μόνο η γιαγιά μου και οι πόρτες παρέα. Νοσταλγούν μαζί τα περασμένα χρόνια που το σπίτι ήταν γεμάτο ζωή. Η σκουριά στην πόρτα προδίδει σοφία και πείρα.

Και τις μπαλκονόπορτες εκτιμώ, που σε βγάζουν στην βεράντα για να πιείς ένα δροσερό καφέ και να απολαύσεις τον ήλιο. Και την εξώπορτα της πολυκατοικίας συμπαθώ γιατί με ξεπροβοδίζει για να ζήσω περιπέτειες και να χαθώ στην πόλη. Μα μία πόρτα θα αγαπώ παντοτινά, εκείνη του σπιτιού μου που μεγάλωσα πίσω της και έγινα ο άνθρωπος του σήμερα. Εκεί που πέρασα όλες τις αγωνίες μου, τις χαρές μου και την θλίψη μου. Εκείνη που με άφησε να κάνω τα πρώτα δειλά μου βήματα και εκείνη που έκλεινε για να προστατευτώ.