Το μπλέ πουλί

Το μπλέ πουλί. Κάθεται μέσα στο κλουβί και έχει ξεχάσει πως είναι να πετάει ελεύθερο. Εγκλωβισμένο εκεί βλέπει τα άλλα πουλιά που πετούν και τα ζηλεύει. Κάπου κάπου έρχονται μερικά πουλιά και του φωνάζουν να έρθει μαζί τους. Μα εκείνο φοβάται, έμαθε να ζει ανάμεσα στα κάγκελα. Έφτιαξε μια ζωή σ’αυτό το κλουβί, ασφαλής και χωρίς εκπλήξεις. Κάποτε πετούσε σε διάφορα μέρη , ελεύθερο και χαρούμενο που μπορούσε να βρεθεί όπου ήθελε ανά πάσα στιγμή. Τώρα είναι το γλυκό πουλί των ανθρώπων που μένουν στο σπίτι. Τους κελαηδάει που και που και εκείνοι κάθονται και το χαζεύουν. Μα περάσανε τα χρόνια και σταμάτησε να κελαηδάει.

Η ψυχή του λαχταράει περιπέτειες και να δει άγνωστα μέρη. Μα δεν μπορεί να το κάνει πια. Δεν είναι ότι δεν μπορεί να ελευθερωθεί , το αφήνουν και έξω απ’το κλουβί αλλά αυτό φοβάται. Και αν δεν τα καταφέρει; Και αν δεν βρει αυτό που ψάχνει; Παλιά άνοιγε τα φτερά του, έπαιρνε αέρα στα πνευμόνια του και με ένα σάλτο πετούσε μακριά. Σαν αυτό το μπλε πουλί είμαστε και εμείς οι άνθρωποι. Όταν ήμασταν μικρά παιδιά τρέχαμε και δεν μας φόβιζε τίποτα , πηγαίναμε με φόρα σε άλλες γειτονιές και ανακαλύπταμε νέα μέρη με ενθουσιασμό. Η καρδιά μας λαχταρούσε το άγνωστο και το συναρπαστικό. Τώρα όμως μεγαλώσαμε και γεμίσαμε ανασφάλειες και υποχρεώσεις.

Φοβόμαστε το διαφορετικό και το άγνωστο. Και αν δεν τα καταφέρουμε; Τώρα έχουμε δουλειές , παιδιά , οικογένεια. Δεν ανοίγουμε τα φτερά μας και ας το θέλει τόσο η καρδιά μας. Δεν τολμάμε πια γιατί ξέρουμε τα ρίσκα και τι μπορεί να χάσουμε. Ζούμε στα δικά μας κλουβιά που αποκαλούμε σπίτι και γραφείο. Εκεί νιώθουμε ασφαλείς , όλα είναι συνηθισμένα και διαχειρίσιμα. Ξέρουμε τι θα κάνουμε από την ώρα που θα ξυπνήσουμε μέχρι την ώρα που θα κοιμηθούμε. Φτιάξαμε μια καθημερινότητα που μας βολεύει, απλή , λιτή. Μα η ψυχή μας θέλει άλλα πράγματα, θέλει περιπέτειες και νέα μέρη. Θέλει να είναι ελεύθερη και απαλλαγμένη απ’τα πρέπει και τα μη της κοινωνίας. Μα διστάζουμε να την ακούσουμε, μας τρομάζει.

Όλες οι αμφιβολίες και οι ανασφάλειες πνίγουν τον αναστεναγμό της δικιά μας αλήθειας. Έχουμε χτίσει πολλές άμυνες για να νομίζουμε ότι είμαστε καλά. Πορευόμαστε σε μια ζωή χώρις να ρωτάμε γιατί; Απλά προχωράμε και ο χρόνος περνάει και τελικά η ίδια η ζωή μας προσπερνάει. Δεν θυμόμαστε πότε ήμασταν αληθινά χαρούμενοι. Πότε νιώσαμε ότι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα. Βάλαμε εμείς οι ίδιοι τα κάγκελά μας και εγκλωβίσαμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν ξέρουμε πως να ξεφύγουμε πια, πάει καιρός που ζούμε έτσι.

Εγώ πάντως πιστεύω πως όλοι μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας όποτε το θελήσουμε, φτάνει να είμαστε αρκετά θαρραλέοι. Το μπλε πουλί θα πετάξει ξανά μια μέρα, θα κάνει μερικά μικρά βήματα και μετά θα κάνει άλματα και θα φύγει μακριά. Δεν ανήκει εδώ, πρέπει να βρει τον εαυτό του και αυτό πρέπει να κάνουμε και εμείς. Ας ανοίξουμε λοιπόν όλοι τα φτερά μας και ας φύγουμε.