Τι μου έμαθαν 2 χρόνια στο εξωτερικό

Το 2017 πήρα τις βαλίτσες μου, επιβιβάστηκα σ’ένα αεροπλάνο και έφυγα για μια χώρα που πριν δεν ήξερα ούτε που πέφτει στον χάρτη. Έφτασα λοιπόν στο Λουξεμβούργο για να δουλέψω, να βρω μια καλύτερη ζωή και τελικά βρήκα πολλά παραπάνω. Δούλεψα πολύ, γέλασα πολύ και έκλαψα πιο πολύ. Αλλά θα σας πω περισσότερο σε λίγο. Άρχισα να δουλεύω σε μια πολύ μεγάλη εταιρεία γεμάτη Ιταλούς. Una faccia una razza που λένε, ένιωσα τόσο οικεία μαζί τους σαν να μην έφυγα απ’την χώρα μου. Πήρα πολλές ευθύνες και διαχειρίστηκα πολλά πράγματα που ούτε φανταζόμουν ποτέ ότι θα μπορούσα. Έμεινα σε ένα σπίτι με 5 συγκατοίκους και ήταν ότι καλύτερο έχω βιώσει. Ακόμα θυμάμαι τις μεγάλες μας συζητήσεις τα βράδια που μαγειρεύαμε όλοι μαζί και παρέα με τις γεύσεις που μπλέκαμε , μπλέκαμε και τις απόψεις και τα όνειρα μας.

Που να ‘ξερα ότι θα αποκτούσα 2 αδέρφια, έναν Πολωνό και έναν Ιταλό. Γνώρισα παιδιά απ’όλο τον κόσμο και γίναν άγνωστοι που καταλήξαν φίλοι. Μοιραστήκαμε πολλά μαζί, ταξίδια, έρωτες, απογοητεύσεις και επιτυχίες. Μιλούσα 3 γλώσσες καθημερινά και κάποιες φορές μπορεί και τέσσερις. Ζούσα λοιπόν στο Λουξεμβούργο, μια χώρα μικρότερη της δικής μου, με τόσους λαούς ανακατεμένους που δεν ένιωθες ποτέ ξένος. Μια κρύα χώρα , με ζεστά καφέ. Το καλύτερο πράγμα ήταν ότι μπορούσες να μπεις σε ένα τραίνο και σε μία ώρα να βρεθείς σε μια άλλη χώρα. Τα ταξίδια μου ήταν πολλά και συχνά, γέμισα με τόσες εικόνες και εμπειρίες. Ήμουν τυχερή που ή καλύτερή μου φίλη έμενε μόνο τέσσερις ώρες μακριά μου και έκανα την πόλη της το δεύτερο μου σπίτι. Πήγαμε μαζί Μαρόκο και ζήσαμε μοναδικές στιγμές.

Έγινα φίλη με μια Πορτογάλα, έναν Γάλλο-Γερμανό, έναν Ισπανό, έναν Ιρλανδό και με κάτι Έλληνες γιατί μπορεί να βγάλεις τον Έλληνα απ’την Ελλάδα αλλά ποτέ την Ελλάδα απ’τον Έλληνα. Είχε τόσο ενδιαφέρον να κάνω παρέα μαζί τους, μάθαινα τόσα πολλά για τις παραδόσεις και τα έθιμα τους και βυθιζόμουν στους κόσμους τους. Ταξίδευα μαζί τους στις πόλεις τους και στις γειτονιές που μεγάλωσαν. Αν ένα πράγμα θέλω να σου μείνει είναι να κάνεις παρέα με κόσμο που δεν μιλάει την ίδια γλώσσα μαζί σου, έχουν να σου δώσουν πολλά. Ζώντας εκεί ένιωθα ελεύθερη και ανεξάρτητη. Σίγουρα μου έλειπαν οι άνθρωποι μου και το σπίτι μου αλλά ζούσα με τόσους έντονους ρυθμούς που δεν το σκεφτόμουν. Είχα φτιάξει την δικιά μου ζωή και ήμουν περήφανη που τα κατάφερνα. Δούλευα πολλές ώρες και δεν μου έμεινε χρόνος για μένα ώσπου έφτασα να μην μπορώ να κοιμάμαι απ’το άγχος και να νιώθω εξαντλημένη. Στους τελευταίους μήνες λίγο πριν φύγω είχα χάσει τον εαυτό μου. Δεν το εύχομαι σε κανέναν αλλά ήταν τελικά και αυτό ένα ταξίδι που χρειαζόταν να περάσω για να με βρω και να βγω πιο δυνατή.

Έφυγα από το Λουξεμβούργο γεμάτη εμπειρίες και μαθήματα ζωής. Μου λείπει η ζωή μου εκεί και τα άτομα που γνώρισα, υπάρχουν φορές που τα σκέφτομαι πολύ έντονα και είμαι ένα βήμα πριν κλείσω το εισιτήριο μου να επιστρέψω. Ίσως να θέλω να το κάνω για να επιστρέψω σε μια εκδοχή του εαυτού μου που μου λείπει πολύ και έχω πια ξεχάσει. Να μπορώ να πάρω ένα εισιτήριο , να μπω σε ένα τραίνο και να βρεθώ σε μια άλλη χώρα τόσο εύκολα. Βιώνω ένα ταξίδι ακόμα, αυτό που τα βρίσκω με τον εαυτό μου και ξανά χτίζω μια ζωή σε γνώριμα εδάφη. Δεν ξέρω που θα με οδηγήσει αλλά μένει μόνο να το ανακαλύψω…