Τα λόγια που δεν ακούστηκαν έκαναν κρότο στην σιωπη

Τα λόγια που δεν ακούστηκαν έκαναν κρότο στην σιωπή. Πόσα θέλω πνίγηκαν στο φόβο της αλήθειας. Πόσα όνειρα πέθαναν σε ένα δειλό βράδυ. Όλα τα γιατί που μας εμπόδισαν. Ίσως η μεγαλύτερη φυλακή είναι να μην προλάβεις να πεις αυτά που θέλεις σε κάποιον ή να τα πνίξεις μέσα σου για πάντα. Θα σε βασανίζουν για καιρό. Ένας κόκκος άμμου είναι, τα είδα για βουνό.Μα έλα που φοβάμαι πως αν πάρουν ζωή θα χαθώ. Θέλουν μόνο ένα παραθυράκι για να βγουν και να γίνουν πράξεις μα εσύ δεν νιώθεις έτοιμος.. Αλλά και ποτέ δεν θα νιώσεις, τόλμη θέλει και πίστη.

Θα έρθουν καλύτερες μέρες, θα γνωρίσεις τον έναν και θα ζήσεις ευτυχισμένος. Θέλω να ακούω την μουσική ξανά και να χορεύω χωρίς κάποιον σκοπό. Κάτι βραδιές με φεγγάρι να ονειρεύομαι και κάτι μέρες στην ανατολή να αναπολώ. Μετά τις μπόρες βγαίνει το ουράνιο τόξο και ξέρω πως και εγώ μετά τις δυσκολίες θα αναδυθώ. Όλα είναι κομμάτια μου, όλα με διαμόρφωσαν και χάραξαν τον δρόμο που πρέπει να πάω. Και αν φτάσω σε αδιέξοδο θα πάω κάπου στην τύχη για να με βρω. Όλη μου τη ζωή την πέρασα να ζω ανάμεσα σε ενοχές και πρέπει. Δεν θέλω πια να με ορίζουν τα μονοπάτια που έθεσαν άλλοι για μένα. Αυτά που με κάναν να διστάζω να κάνω το άλμα.

Σήμερα αποφάσισα να ζήσω όπως θέλω εγώ. Σαν κάτι μέσα μου να γεννήθηκε και να μου είπε να πάρω μια άλλη στροφή. Αναμένω να μάθω να είμαι απαλλαγμένη από την ματαιοδοξία αυτού του κόσμου και να βλέπω προς το φως.
Και όσοι δεν άκουγαν την μουσική θεωρούσαν τρελούς αυτούς που χόρευαν, ε λοιπόν εγώ την ακούω πια και θα συνεχίζω να χορεύω.