Η παρουσία σου που έγινε η απουσία σου

Η παρουσία σου που έγινε η απουσία σου. Πως φτάσαμε ως εδώ; Αν ήξερα πως αυτή θα ταν η τελευταία φορά που θα σε έβλεπα, θα σε κοίταζα περισσότερο , θα σε άγγιζα πιο πολύ και θα σε φιλούσα χωρίς σταματημό. Έγινε η καρδιά μου θρύψαλα και δεν την ακούω να χτυπά πια. Είχε μάθει βλέπεις να χτυπά στον δικό σου ρυθμό. Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς λένε, μα εγώ δεν το επέλεξα. Έπαιξα και έχασα. Έμεινα στον άσσο. Δεν ξέρω αν το πολύ μου ήταν λίγο για σένα ή το πολύ μου σε τρόμαξε.

Στα πιο μεγάλα θέλω έκανες πίσω, επέλεξες το μόνος σου και δεν θα χορεύουμε αγκαλιά πια.
Στους λαβύρινθους της καρδιά μου μάλλον χάθηκες και φτάσαμε σε αδιέξοδο. Δεν σ’έχω πια ή μάλλον ποτέ δεν σε είχα, δεν μου άνηκες αλλά ούτε και εγώ , πάντα πίστευα πως το μαζί είναι πιο δυνατό. Πώς να πιστέψω πια στον έρωτα , με πόνεσε και με πρόδωσε.
Το Σ’αγαπώ μου δεν έφτασε. Και αποφάσισες να ζεις χωρίς εμένα…Ένα βράδυ έφυγες και δεν κοίταξες πίσω σου. Ίσως καλύτερα για να μην έχω να θυμάμαι το βλέμμα σου το παγερό στο αντίο.

Ευχαριστώ για όλα όσα ζήσαμε, θα τα θυμάμαι και θα έχω να τα λέω. Όλες οι στιγμές εξανεμίστηκαν ξαφνικά σαν να μην τις ζήσαμε ποτέ. Σε ερωτεύτηκα αληθινά αλλά δεν έχει σημασία. Τα κομμάτια μου να μαζέψω έμεινε. Ένα δάκρυ κύλισε και το έκανε όλο να νιώθει αληθινό.
Πήγα στο δωμάτιο που κοιμόμασταν μαζί και άναψα ένα τσιγάρο να διώξω την πίκρα μου με τον καπνό.

Που να πήγες τώρα άραγε, ποιον ουρανό να κοιτάς και ποιο κορμί να σ’αγκαλιάζει; Εγώ έμαθα μαζί σου να υπάρχω και να αναπνέω. Έβαλα και ένα τζιν τονικ να πιω το φαρμάκι σου μπας και το μυαλό μου ζαλιστεί και δεν σε σκέφτομαι έντονα.
Ακροβατώ σε ένα σκοινί που είναι έτοιμο να σπάσει, και χάμω θα βρεθώ.
Πιο πολύ θα μου λείψει ο άνθρωπος που γινόμουν όταν ήμουν μαζί σου, θα τον βάλω σε ένα κουτάκι να κοιμηθεί.

Με βρήκε η νέα μέρα να σιγοτραγουδώ το όνομα σου μαζί με τα πουλιά. Μακάρι να μπορούσα να ανοίξω και εγώ τα φτερά μου να φύγω μακριά.
Προς το παρών μένω εδώ με ελπίδα να σε ξεχάσω…