Η αμυγδαλιά

Η αμυγδαλιά, προβάλει όμορφα τα κλαδιά της ανθισμένη και περήφανη. Φύσηξε ένα αεράκι και τα άνθη πέταξαν στον ουρανό σαν νότες που βγαίνουν απ’το πεντάγραμμο , δημιούργησαν μια φανταστική ζωγραφιά. Η αμυγδαλιά ανθίζει μες τον χειμώνα, χωρίς να νοιάζεται για το κρύο, το βλέπει ίσως σαν μια πρόκληση. Στο παγερό τοπίο να γεμίζει χρώμα με τα ροζ λουλούδια της. Την βλέπω κάθε μέρα όταν περπατάω στο πάρκο και κάθε φορά την χαζεύω με την ίδια έκπληξη και νιώθω ένα αίσθημα ελπίδας. Σαν να πιστεύω πως αφού άνθισε μες τον χειμώνα και εγώ μπορώ να τα καταφέρω. Σκέφτομαι πως και οι άνθρωποι σαν την αμυγδαλιά μπορούν να ανθίζουν μες τους δύσκολους καιρούς και σε κάθε αντιξοότητα να γεννιέται και ένα μπουμπούκι.

Άλλωστε αν δεν πέσουμε πως θα σηκωθούμε; Κάποτε μια φίλη μου στις μαύρες μου μέρες μου είπε να βάζεις μικρούς στόχους, όπως το να κλάψεις λιγότερες φορές και να νιώσεις έστω και κάποια δευτερόλεπτα χαρούμενη. Πιάστηκα απ’αυτά τα λόγια και όντως με βοήθησε να κάνω μικρά βήματα βελτίωσης. Ένα πυροτέχνημα είναι η ζωή, έτσι την βλέπω εγώ , δεν ξέρεις πότε θα σκάσει και θα σε γεμίσει χρώματα και φώτα αλλά και πότε απλά σε μια στιγμή θα τελειώσει.
Μακάρι να ζούσαμε σαν τα παιδιά, να δημιουργούσαμε κόσμους και να μην φοβόμασταν τίποτα. Σήμερα χάζευα τα παιδιά να τρέχουν και να παίζουν, τόσο χαρούμενα που απλά ήταν έξω και πως έπεφταν , χτυπούσαν αλλά με το ίδιο χαμόγελο συνέχιζαν. Σαν τίποτα να μην μπορούσε να τους σταματήσει.

Εμείς πάλι όσο μεγαλώνουμε γεμίζουμε με άγχη και ανασφάλειες. Αντί για πληγωμένα γόνατα έχουμε πληγωμένες καρδιές. Βάζουμε εμπόδια στον εαυτό μας και ξεχνάμε να ζούμε στην περιπέτεια. Όλα μια συνήθεια που μας έχει απορροφήσει σε μια καθημερινότητα φλατ. Πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασες με την ψυχή σου, που τόλμησες κάτι διαφορετικό που δεν δίστασες να κάνεις μια αλλαγή; Εμένα αν με ρωτήσετε ίσως και να μην θυμάμαι. Πόσοι ενήλικες με πληγωμένες καρδιές μικρού παιδιού ζουν και επιβιώνουν. Τι θα θυμάσαι όταν φτάσεις στα 80 σου; Τι θα αναπολείς; Εμένα αυτές οι σκέψεις με τρομάζουν και κάθε φορά που παίρνω μια απόφαση διαλέγω εκείνη που θα έχει την πιο συναρπαστική ιστορία μετά.

Εκείνη που με περηφάνια θα την βάλω στο βιβλίο της ζωής μου. Εκείνη που κάποτε θα λέω στα παιδιά μου και θα τους εμπνεύσω να ζουν με τον ίδιο τρόπο, απαλλαγμένα απ’τα πρέπει και τα μη της κοινωνίας.
Τρέλα θέλει η ζωή και τόλμη. Αυτό έμαθα όσο μεγαλώνω , ας ρισκάρω και ας τα χάσω παρά να αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν . Η απάθεια και η μετριότητα είναι ένας μικρός θάνατος. Εγώ λοιπόν επιλέγω να ζω. Δεν ξέρω αν θα φάω τα μούτρα μου αλλά θέλω να απολαύσω την διαδρομή…