Θέλω να πάω σε ένα σαλέ, έξω να χιονίζει και να κάνω σκι. Το αίσθημα της ελευθερίας είναι μοναδικό. Να κάτσω μπροστά στο τζάκι με μια ζεστή σοκολάτα να ζεσταθώ.
Να είναι όλα χιονισμένα και να κάνει κρύο , να φαίνονται τα βουνά και να είμαι κάπου στο πουθενά σε ένα δάσος.
Εκεί στην απόλυτη ησυχία που νιώθεις τόσο γαλήνια.
Να καθόμαστε όλοι μαζί παρέα στο σαλόνι και να μιλάμε για τις ιστορίες της ζωής μας.
Να παίζουμε παιχνίδια και να γελάμε. Σε μια ατμόσφαιρα χαρούμενη.
Να παίζει κάποιος μουσική στο πιάνο και μια τραγουδίστρια να τραγουδάει.
Έτσι ανάμεσα στις νότες να συζητάμε και να δημιουργούμε αναμνήσεις.
Να βγαίνουμε έξω και να παίζουμε με το χιόνι, να φτιάχνουμε αγγελάκια ξαπλωμένοι και να πιάνουμε νιφάδες.
Πάντα θαύμαζα το χιόνι, πόσο ομορφαίνει τα τοπία μόλις πιάσει το έδαφος. Οι χιονισμένες μέρες ξυπνάνε αναμνήσεις απ’τις παιδικές μας ηλικίες. Όλα άσπρα και αγνά όπως το μυαλό μας σαν παιδιά.
Μεγαλώσαμε πια και άλλαξαν τα θέλω μας, οι προτεραιότητες μας και μειώθηκε ο χρόνος μας.
Δεν είναι όλα μια περιπέτεια πια, πιο πολύ μια βιοπάλη.
Αλλά με τα χρόνια που πέρασαν αλλάξαμε και εμείς, μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε και φτιάξαμε δεσμούς.
Τι ψάχνουμε όλοι μας άλλωστε; Κάποιον να βρούμε να μοιραστούμε την ζωή μας μαζί. Να ζωγραφίσουμε με χρώματα τον καμβά της ζωής μας.
Να παίζει μουσική στο background και να χορεύουμε ως το πρωί.
Πόσο άλλαξα πόσο άλλαξες και εσύ, λες να με αναγνωρίσεις όταν με δεις; Ή θα είσαι απλά ένας περαστικός, ένας γνωστός απ’τα παλιά;
Φτάνει να έρθει εκείνη η μέρα για να φανεί.
Έμαθα να ζω χωρίς εσένα και να φτιάχνω κόσμους για να ζω μόνο εγώ.
Έχω τους φίλους μου να συμπληρώνουν την μοναξιά που έκανα φίλη καλή μετά τον αποχωρισμό μας.
Είδα ένα όνειρο , πως βρεθήκαμε μετά από πολλά χρόνια και τα παιδιά μας γνωριστήκανε τυχαία πάνω σε ένα παιχνίδι της στιγμής. Τότε ειδωθήκανε τα βλέμματα μας και σαν ταινία πέρασαν οι αναμνήσεις μας μπροστά απ’τα μάτια μας. Είχες αλλάξει, γκριζάραν τα μαλλιά σου μα είχες ακόμα εκείνο το σπασμένο χαμόγελο στα χείλη , μου πες γεια και κάτι ένιωσα μέσα μου.
Μια θέρμη και ένας παλμός μια παλιάς αγάπης χτύπησε.
Ένα αστείο είναι η ζωή, δεν έχει πως ούτε γιατί. Απλά κυλάει και μας παρασέρνει και μας.
Έμεινα με την απορία πόσο διαφορετική θα ταν οι ζωή μου αν είμασταν ακόμη μαζί.
Ίσως να γελούσα πιο πολύ, να τολμούσα πιο πολύ και να αγαπούσα πιο δυνατά.
Θα μείνω με την απορία μάλλον και την ανάμνηση σου.
Δυο ξένοι γνωστοί , που κάποτε ζήσαν έναν έρωτα.
Ένα αντίο και μια χιονισμένη μέρα με τι νιφάδες να χορεύουν ένα ταγκό.
Categories:
Tags:
No responses yet