Για τον παππού μου…

Αγάπημενε μου παππού…έφυγες και δεν πρόλαβα να σε αποχαιρετήσω. Ίσως και να μην με αναγνώριζες αν με έβλεπες, δυστυχώς το μυαλό σου έπαιζε παιχνίδια και θόλωνε όλο πιο πολύ με τον καιρό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις βόλτες μας στα πάρκα, που με έπιανες απ’το χέρι και εγώ σαν ζιζάνιο πηδούσα απ’την μια πέτρα στην άλλη , προσφέροντας σου μικρές καρδιακές προσβολές.

Που φτιάχναμε παζλ κάτι απογεύματα και εσύ με πείραζες κρύβοντας κάποια κομμάτια και εγώ θύμωνα. Που περπατούσαμε στους δρόμους και επειδή σε φώναζα γέρο μου έδειχνες ηλικιωμένους περαστικούς και μου έλεγες «να τον βλέπεις αυτόν; Αυτός είναι γέρος!» και εγώ γελούσα. Τι δεν θα έδινα για να σε κρατήσω το χέρι άλλη μια φορά και να μου μιλήσεις για τα ταξίδια σου και την ζωή που είχες φτιάξει στον Λίβανο.

Θα μου λείψεις παππού, σ’ευχαριστώ που ήσουν μέρος των παιδικών μου χρόνων, πάντα θα σε φυλάσσω μέσα μου. Μου έδωσες τόση αγάπη και τόσα δώρα μα μου έφτανε μια αγκαλιά σου. Μακάρι να με βλέπεις από κει ψηλά και να με καμαρώνεις, να γίνω η εγγονή που θα σε κάνει περήφανη. Θα μου λείψεις παππού..αλλά είμαι σίγουρη πως θα σε ξαναδώ, άλλωστε πάντα πίστευα ότι μοιάζαμε. Και η δυο διψούσαμε για εμπειρίες και ταξίδια, να ζούμε περιπέτειες για να έχουμε να λέμε ιστορίες. Εύχομαι όταν γεράσω και εγώ να έχω τόσες ιστορίες όπως και εσύ να μοιραστώ με τα δικά μου εγγόνια.

Είχα πολύ καιρό να σε δω , είχα αρχίσει να ξεχνάω το χαμόγελο σου και τα όμορφα σου μάτια. Τώρα δυστυχώς δεν θα τα δω ξανά. Αλλά θα ζω με τις αναμνήσεις. Με τον παππού μου που γελούσε με την ψυχή του και ζούσε τη ζωή του. Έτσι θα σε θυμάμαι.
Ευχαριστώ για όλα και εις το επανιδείν!