Δώσε μου ένα λεπτό και θα εξαφανιστώ, θα χαθώ απ΄τα μάτια σου για πάντα. Χάρισε μου ένα χαμόγελο και πες μου αντίο. Δεν ξέρω που θα πάω αλλά ξέρω ότι εδώ δεν ανήκω πια.
Ψάχνω να βρω τον εαυτό μου , αλλά όσο περνάει ο καιρός τον χάνω όλο και πιο πολύ. Θα βρω έναν νέο κόσμο να ζήσω, χωρίς εσένα, εσένα που μου χάρισες τόσο αλλά με πλήγωσες πολύ.
Πρέπει να κλείσω τις πληγές μου και να μάθω να γελάω ξανά. Φαντάζει δύσκολος και μακρύς ο δρόμος.

Ζήσαμε τόσα και μεγαλώσαμε μαζί , που να φανταζόμουν πως θα γίνεις αγκάθι στην καρδιά μου. Αυτήν που τόσο απλόχερα σου έδωσα και πρόδωσες. Δεν πειράζει όμως, έχω μάθει να ζω στον πόνο και να βρίσκω διέξοδο.
Άκου προσεχτικά, είναι ο ήχος των χαμένων μας ονείρων εκείνων που κάναμε μαζί και τώρα δεν θα πραγματοποιήσουμε ποτέ.
Έχω μάθει να πορεύομαι μόνη μου σε έναν κόσμο αδειανό, αλλά το μαζί είναι που μου έδινε πνοή.

Παίρνω μια βαλίτσα και ένα εισιτήριο , μαζί με τις ελπίδες μου ότι θα βρω κάτι όμορφο να σε ξεχάσω. Ίσως και να μην θέλω να το κάνω αλλά πρέπει.
Και που να πάω τώρα , όλα είναι μια αδιέξοδος , βρίσκω εμπόδια και φόβους μπροστά μου. Δεν θα μου κρατάς το χέρι πια και θα πρέπει να μάθω μόνη μου τα βήματα του χορού του αποχωρισμού.
Περιμένω την βροχή , να βγει μετά το ουράνιο τόξο και να χαθώ στα χρώματα του. Ή θα περιμένω την νύχτα να δω τα αστέρια και να μου δείξουν τον δρόμο.

Άραγε όσα ζήσαμε ήταν πραγματικά, ή μπερδευτήκαμε σε μια πλάνη συναισθημάτων; Δεν θα μάθω ποτέ, αλλά θα κρατήσω τις αναμνήσεις μέσα μου. Άλλωστε αυτές με χάραξαν και με κάνανε πιο δυνατή.
Μακάρι να με βρω, θέλω πολύ να με γνωρίσω όταν θα είμαι απαλλαγμένη από το καλά θωρακισμένο μου σώμα και τις άμυνες που έχτισα τόσα χρόνια.
Σε σένα άφησα την πόρτα ανοιχτή, βλέπεις εισχώρησες μέσα μου για να ζήσουμε κάτι μαγικό.

Που να ‘ξερα ότι έπρεπε να βάλω κλειδαριά για να μην με πληγώσεις.
Κάποιος θα έλεγε ότι άξιζε, άλλωστε τι είναι ο έρωτας; Στιγμιαίες δόσεις αδρεναλίνης και μια αυταπάτη πως θα κρατήσει για πάντα, σαν ένα ναρκωτικό που σε απογειώνει. Αλλά μόλις τελειώσει η δόση του είσαι πιο κενός από ποτέ.

Ας είναι, θα περάσει και όλα θα φτιάξουν ξανά, σε μια άλλη πόλη, σε έναν άλλο κόσμο που θα είμαι μόνη μου έτοιμη να παραδοθώ σε κάτι καινούριο.
Αν περάσεις από κει , έλα να δοκιμάσουμε και πάλι που θα μας βγάλει. Αχ δεν θα μάθω ποτέ, μου φαίνεται αλλά και τι πειράζει.
Μια ζωή την έχουμε ας την τσαλαπατήσεις.

Categories:

Tags:

No responses yet

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.