Κλείνω τα μάτια μου…

Δώσε μου μια πένα και ένα χαρτί και θα δημιουργήσω ιστορίες και κόσμους. Πες μου να βγω έξω απ’το σπίτι και να ζήσω και θα δειλιάσω. Δεν ξέρω γιατί με ελκύει μια άλλη πραγματικότητα, σε μια που δεν παίζω εγώ ως πρωταγωνιστής. Κλείνω τα μάτια μου και μου έρχονται εικόνες και παραστάσεις από άλλες εποχές.

Χάνομαι σ’αυτές και πλάθω νέες πραγματικότητες, πιο ζωντανές, πιο συναρπαστικές και καθόλου βαρετές. Εδώ νιώθω τόσο μόνη, σαν να μη με καταλαβαίνει κανείς και να μην μιλάνε την γλώσσα μου. Σαν όλες οι επιθυμίες μου να μένουν ανεκπλήρωτες.
Σ’έναν τόσο μεγάλο κόσμο , νιώθω τόσο μικρή. Ίσως ήμουν από πάντα μοναχική και μελαγχολική.

Τα χρόνια με απογοήτευσαν και μαζί τους και οι άνθρωποι που πέρασαν απ’την ζωή μου. Θα πάρω ένα πινέλο και έναν καμβά και θα χρωματίσω μια εικόνα. Θέλω να ζήσω εκεί , να μην είμαι ο ίδιος άνθρωπος , να έχω άλλη ταυτότητα και διαφορετικά θέλω. Να χαθώ εκεί και να ανακαλύπτω κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό. Φοβάμαι εδώ, είναι όλα αβέβαια και επικίνδυνα. Αν δεν μ’αγαπήσει κανένας , αν δεν είμαι αρκετή; Κάθε μέρα γεμίζω με νέες ανασφάλειες και χάνω λίγο λίγο την θέληση να εκπληρώσω τα όνειρα μου.

Φαντάζουν τεράστια και τρομακτικά.
Μεγάλωσα κοιτώντας τα αστέρια και περιμένοντας το ουράνιο τόξο. Έμαθα να χορεύω στην βροχή και να απολαμβάνω τις μπόρες.  Έκανα παρέα τα σύννεφα και τα πουλιά, που πάντα θαύμαζα πως μπορούν να πετάξουν μακριά και να πάνε όπου θέλουν.

Μακάρι να μπορούσα και εγώ να ανοίξω τα φτερά μου και να εξαφανιστώ. Ίσως και να ανήκω σε κάποια άλλη εποχή, σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι μετακινούνταν με άμαξες και πήγαιναν ραντεβού στην παραλία και περίμεναν να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια. Σε μια εποχή  που ήξερες από μικρός τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις ή αναλάμβανες την οικογενειακή επιχείρηση.

Δεν είχες υπαρξιακές κρίσεις και δεν φάνταζαν όλα αβέβαια. Δεν ακούω την ίδια μουσική όπως η γενιά μου και δεν διασκεδάζω με τον ίδιο τρόπο. Βάλε μου ένα ποτήρι κρασί και να παίζει τζαζ απ’το βινύλιο και η ψυχή μου θα χορέψει. Δεν ανήκω εδώ, η ψυχή μου τραγουδάει σε άλλες συγχορδίες.

Μπορεί και κάποια μέρα να το συνηθίσω και να βρω χώρο να χωρέσω και εγώ, να μάθω να κινούμαι στους ρυθμούς αυτής της εποχής.
Προς το παρών , κάθομαι με μια κουβέρτα στην βεράντα και χαζεύω το βαθύ μπλε του ωκεανού, κλείνω τα μάτια μου και ονειρεύομαι πως ζω κάπου αλλού, ελπίζοντας πως όταν τα ανοίξω να βρεθώ όντως εκεί…