Το τραίνο…

Ελα να μπουμε σε ένα τραίνο να πάμε στο άγνωστο.
Μόνο εγώ και εσυ. Να μπουμε στα βαγόνια και να δημιουργήσουμε νέους κόσμους. Να κάνουμε πράγματα τρέλα.
Στο ένα να διαβάσουμε εφημερίδα και να κάτσουμε σταυροπόδι. Στο άλλο να κοιμηθουμε έχοντας μαξιλαρια τις βαλίτσες μας.
Μετά να χαράξουμε τα ονόματα μας στο τζάμι το θολό που βράχηκε από την βροχή.
Ίσως αργότερα να πάμε στην καφετέρια και να πιούμε μια ζεστή σοκολάτα μιλώντας για τις ζωές μας σαν μια ταινία μικρού μήκους.

Να περιπλανηθούμε στον διάδρομο και να κρατιόμαστε χέρι χέρι.
Να φοράω ένα καπέλο και εσυ σακάκι λες και πάμε σε κάποιο ρεβεγιόν.
Ελα να κοιτάξουμε έξω απ’το παράθυρο να χαζεψουμε τα τοπία σε fast forward.
Μπορεί και να μας τραβήξει κάτι την προσοχή και να θέλουμε να κατέβουμε, μα το τραίνο πάει γρήγορα και ακόμα δεν ξέρουμε τον προορισμό.

Έξω θα κελαηδάνε τα πουλια που πετάν για να βρεθουν σε νέα μέρη. Έτσι και εμείς παμε κάπου καινούργια. Εγώ και εσυ μαζί. Να ανέβουμε στην οροφή, να κάνουμε ισορροπία και να ρισκάρουμε τις ζωές μας.
Πιάσε με αν μπορείς και αν σου βαστάει, προαπάθησε να με κάνεις να σταματήσω να γελάω. Θα σου πω πήδα και θα με πεις τρελή. Μια τρέλα είναι η ζωή. Και που να πάμε λες; δεν κοίταξα τον πίνακα όταν μπήκα και έτσι απλά περιμένω να δω τον προορισμό.

Έρχεται ο επόμενος σταθμός και θα κατέβεις. Μην φύγεις θα σου πω , πρέπει θα απαντήσεις. Και έτσι απλά ο κόσμος που δημιουργήσαμε χάθηκε. Σε αποχαιρετώ με ένα δάκρυ και ένα μαντήλι σφραγισμένο με το αντίο που θα σου πω.
Πάρε την ζακέτα μου και φύλαξε την, ίσως κάποια χρόνια μετά να ξαναβρεθούμε, τυχαία, πάλι σε έναν σταθμό με μια γλυκόπικρη μελωδία να παίζει στον φόντο και να μας θυμίσει πως κάποτε παλιά ζήσαμε μια περιπέτεια που είναι μόνο δική μας.
Και εγώ συνεχιζω μόνη μου πια με σκοπό την ξαστεριά…