Σε έναν κόσμο αδειανό και γκρίζο σε γνώρισα και χρωμάτισες τη ζωή μου.
Άνοιξε μια χαραμάδα απ’το παράθυρο να μπει μια ηλιαχτίδα φωτός.
Περιπλανιέμαι δίχως προορισμό με κατεύθυνση το άγνωστο.
Σκληρός ο κόσμος μάτια μου, με έκανε απαθή σε συναισθήματα και έγνοιες.
Δεν ξέρω τι γυρεύω , μόνο μαζί σου νιώθω έντονα.
Περπατώ στον χορό των σκιών μας , κάνω ρυθμικά βήματα σε μια πίστα αισθήσεων. Τι να πρωτοδώ όταν νιώθω τυφλή από τα δάκρυα που σαν ρυάκι τρέχουν στα μάγουλά μου.
Θα ξέρεις μάλλον τι να πεις για να νιώσω ξανά ζωντανή.
Φοβάμαι σου λέω και μου κρατάς το χέρι.
Δεν θέλω να περιπλανιέμαι σε έναν κόσμο που μου έμαθε να βάζω τοίχους και ασπίδες σε ότι είναι σημαντικό.
Πάμε μαζί κάπου, να χαθούμε βρίσκοντας τους εαυτούς μας, να περιπλανηθούμε στο απόλυτο άγνωστο που θα μας γίνει γνώριμο και η μόνη πραγματικότητα που θέλουμε. Γκρέμισα τις άμυνες μου για να εισχωρήσεις στον κόσμο μου να καταλάβεις πως ζω.
Μάλλον θα σε τρόμαξα και γι αυτό δεν μιλάς. Όμως σ΄ακούω δυνατά και καθαρά.
Τρέξε μαζί μου, έλα να ανακαλύψουμε τα πάντα και να φτιάξουμε τις δικές μας αναμνήσεις.
Βολεύτηκα σε μια αυταπάτη πως μόνη μου μπορώ να ζω , μέχρι που ήρθες εσύ και μου έδωσες πνοή.Σκλήρανα και γέμισα ανασφάλειες, πώς να με βοηθήσεις , ίσως δεν νιώσω ξανά ζωντανή.
Τρέχα λίγο ακόμα , θα με φτάσεις…
Categories:
Tags:
One response
Αχ Βικάκι! τι ωραίες οι ερωτικές απογοητεύσεις κι ας πονάνε! Κι όσο πιο πολύ πονάνε σημαίνουν ότι προηγήθηκε ένας ωραίος, μεγάλος έρωτας. Ευλογία!
Ίσως το καταλάβεις αργότερα…