Δεύτερα κλειδιά…

Δες στο κομοδίνο πάνω έχω δεύτερα κλειδιά , εσύ να τα έχεις.
Να έρχεσαι όταν σ’έχω ανάγκη. Όταν είμαι πολύ αδύναμη για να σηκωθώ , για να μάθω πάλι να περπατώ.

Πέθανε ένας κόσμος όταν με άφησε και τώρα πρέπει να ξαναθυμηθώ πως να ζω μονάχη μου.
Εγώ έμαθα το δικό του χέρι να κρατώ , με τον παλμό της δικιάς του καρδιάς να συντονίζομαι.
Πού πήγε τώρα ? μπαινοέβγαινε στον κόσμο μου και τώρα τον άφησε αδειανό.
Να με προσέχει υποσχέθηκε, μα τώρα δεν είναι πια εδώ.
Κράτα με είμαι χάλια με έπιασε λιποθυμιά, δώσε μου απ΄το τσιγάρο σου μια ακόμη ρουφηξιά.

Άλλη μία ήττα, μη μου πεις στα είπα. Η αγάπη άργησε μια μέρα και με βρήκε στο κατώφλι της πόρτας του να παρακαλώ για ένα ακόμη του φιλί.
Κάποτε χορεύαμε στον ήχο της βροχής , με κρατούσε και όλα μοιάζανε εφικτά. Τώρα πια σκοντάφτω σε κάθε μου βήμα , δεν γελάω το ίδιο.
Μια ραγισμένη καρδιά που ψάχνει την φωλιά της.

Η αγάπη πάντα νικά έμαθα, αλλά αν νικηθεί γίνεται με σκοπό να βρεθεί σε άλλα σώματα, να φιλοξενηθεί σε άλλες ψυχές και να την επικαλεστούν άλλα στόματα.
Στιγμές που σμίξανε μαζί, όνειρα που μπλέξανε και γίναν ένα.
Είχαμε φτιάξει την δικιά μας γλώσσα επικοινωνίας, αυτήν που μόνο εμείς γνωρίζαμε και τώρα χάθηκε και αυτή..

Τον έρωτα φοβάμαι και σαν μια στενάχωρη μελωδία τον ανακαλώ ξανά.
Πριν από το αντίο σε ήθελα πολύ , τώρα όμως πρέπει να μάθω να χαράζω το δικό μου μονοπάτι.
Να παλέψω με τις σκιές και να διαγράψω τις αναμνήσεις που φτιάξαμε μαζί.
Τι έχω πάθει και δεν με αναγνωρίζω πια, τον εαυτό μου χάνω και άντε πάλι να μάθω να ζω διαφορετικά.