Ισορροπίες, προτεραιότητες και στόχοι. Νιώθω ότι όλη η ζωή μου είναι προκαθορισμένη σε στενά κουτάκια και δεν ξέρω να αναπνέω πια. Όλο απογοητεύσεις και εμπόδια. Κάποτε άκουσα την φράση μη μεγαλώσεις είναι παγίδα και τώρα καταλαβαίνω καλά τι υπονοούσε.
Μεγάλωσα όμως και όλα πια δεν είναι τόσο χρωματιστά όσο τα έβλεπα με τα μάτια του παιδιού.
Βρήκα την πρώτη μου δουλειά , έβγαλα τα πρώτα λεφτά και γράφτηκα στην εφορία. Ενηλικιώθηκα.
Όμως νομίζω πως όλα γίνανε απότομα. Εγώ ακόμα νιώθω ότι ανακαλύπτω τον κόσμο και πόσο μάλλον τον ίδιο μου τον εαυτό.
Έχασα την αίσθηση του χρόνου. Εγκλωβίστηκα σε μια καθημερινότητα που δεν μου ταιριάζει. Σε έναν κόσμο που δεν είναι δίκαιος και μοιάζει γκρίζος.
Κάποια θέλω μου χάθηκαν και κάποιοι νέοι φόβοι μου χτύπησαν το κατώφλι της πόρτας μου.
Δεν ξέρω που πηγαίνω αλλά θέλω να απολαύσω την διαδρομή.
Είμαι τυχερή και έχω κάλους φίλους συνοδοιπόρους που με σηκώνουν κάθε φορά που πέφτω. Που συμπληρώνουν όμορφα το κολάζ της ζωής μου.
Είναι εθιστικό βλέπετε να κυνηγάς πάντα το άγνωστο και να δοκιμάζεις πράγματα.
Έμαθα από μικρή να είμαι περίεργη και να θέλω να ανακαλύπτω τον κόσμο, έμαθα με την φαντασία μου να δημιουργώ μικρούς κόσμους. Να ακούω την μουσική και να χορεύω εκεί που οι άλλοι δεν την ακούν και με θεωρούν τρελή. Αλλά μες την τρέλα μου αρέσει να ζω.
Ταξίδεψα πολύ και γνώρισα νέα μέρη και άλλους ανθρώπους με διάφορα χρώματα,πτυχές και συναρπαστικές ιστορίες. Άφησα κομμάτια μου σε κάθε νέο τόπο που επισκέφτηκα. Δεν είμαι ίδια πια και δεν νιώθω ποτέ γεμάτη , εκτός απ’όταν ταξιδεύω. Εκεί τα πνευμόνια μου γεμίζουν αέρα και η φωνή μου γίνεται πιο δυνατή και απόκτα νόημα.
Νότες χοροπηδάνε χαρμόσυνα στην ατμόσφαιρα και χρώματα πετάγονται και ζωγραφίζουν έναν πανέμορφο καμβά.
Μ’αρέσει να ζω στα ταξίδια , αλλά όταν γυρνώ πάντα μου είναι δύσκολο. Πώς να ξαναμπώ στα κουτάκια που έτρεξα να αποφύγω;
Ξανά στην ίδια ρουτίνα που την αποκαλούμε ζωή.
Εγώ έμαθα αλλιώς να ζω…
Categories:
Tags:
5 Responses
Βίκυ, χαίρομαι που συναντιόμαστε κι έτσι. Καλωσήρθες στην παρέα εκείνων που ψιλαφούν τον κόσμο (μέσα κι έξω) με την γραφή. Όσων τολμούν – Verba volant, scripta manent- ν΄αποτυπώσουν στο χαρτί σκέψεις κι αισθήματα. Τι ωραία που τα προσεγγίζεις!
Πιστεύω ότι η γραφή είναι το πιο κατάλληλο μέσο για το πιο καταπληκτικό ταξίδι του καθενός μας. Εκείνο που μας οδηγεί προς τα μέσα κι αποκαλύπτει τις κρυμμένες ομορφιές του εαυτού μας. Όχι, δεν είναι όλα όμορφα μέσα μας. Όμορφη όμως είναι η αποδοχή τους. Και τότε δεν θα ταξιδεύεις για να φύγεις αλλά για να γυρίσεις πίσω γεμάτη και πιο σοφή. Και “πίσω”, δεν είναι μια πόλη, μια οικογένεια, ένας περίγυρος και τα κουτάκια τους. Είναι ο εαυτός σου. Υπέροχος και μοναδικός!
Φωτεινή μου τι όμορφα που το έθεσες με το γυρνάς πίσω στον εαυτό σου…συμφωνώ απόλυτα και χαίρομαι που σου άρεσε η προσέγγισή μου. Διαβάζω και εγώ τα δικά σου κείμενα και με αγγίζουν πολύ.
Πολύ όμορφο αυτό που γράφεις Φωτεινή!!! Ειδικά στο τέλος…😍💞
Όμορφο κείμενο,με μεγάλη δόση νοσταλγίας.Εκθειάζει δύο φυγές,επιστροφή στη παιδική ηλικία
και την ομορφιά του ταξιδιού.
Και οι δύο έχουν την μαγεία τους !
Μερικές σκέψεις μου γύρω απο αυτές.
Παιδική ηλικία,ο παράδεισος για πολλούς ,όχι για όλους.
Είναι το εφαλτήριο για τη μετέπειτα ζωή μας,μας καθορίζει,την χρησιμοποιούμε δημιουργικά για
το μέλλον.Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στο παρελθόν.
Πολλές φορές όσο μεγαλώνει η απόσταση απο τα παιδικά χρόνια,λειαίνουμε κάποιες άσχημες
πλευρές,γυαλίζουμε κάποιες ακάθαρτες γωνίες,κρύβουμε στο βάθος του μυαλού μας κάποιους
λεκέδες,πολλά ήταν τα ωραία,μήπως δεν ήταν όλα τέλεια?
Ταξίδια,πανέμορφες εμπειρίες,καινούργιοι τόποι,επικοινωνία λαών,πολιτισμών,πνεύμα ελευθερίας
φυγή απο την καθημερινότητα,συναρπαστικά.
Μήπως η ομορφιά τους είναι ότι κοπιάζουμε πολύ να τα αποκτήσουμε?
Σάν ουράνια τόξα εμφανίζονται που και που στον ουρανό μας,παιχνιδίζουν μέσα μας και έξω
σαν ακριβοθώρητα δώρα.Δεν τα έχουμε καθημερινά,γιαυτό είναι μαγικά.
Καθημερινότητα μουντή,επαναλαμβανόμενη,ρουτίνα,ανία.
Πρόκληση να την αλλάζουμε,δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο.
Αρχίζουμε με μικρές πινελιές να βάφουμε το γκρίζο,με κόπο υφαίνουμε μικρές κλωστές
δημιουργίας,σιγά σιγά τυλίγουν το τετριμένο ,το ανιαρό το περιθωροποιούμε.
Ζεστά χαμόγελα,πρωτότυπες εκφράσεις,μικρές στιγμές γίνονται μαγικές.
Μια ζεστασιά ξεχύνεται απο μέσα μας,γλυκιές μουσικές,μικρές χαρές!!
Ταξιδεύουμε καθημερινά,το ταξίδι της ζωής.
Το κατακτάμε καθημερινά με αγώνα,είναι μαγικό !!!!
Ωαία τα λες Δημήτρη, αλλά όπως και η Βίκυ, τοποθετείς τη χαρά έξω. Κι εδώ είναι που διαφωνώ. Όταν κάνουμε ειρήνη με τον εαυτό μας και συναντούμε τη χαρά μέσα μας, η καθημερινότητα δεν απαιτεί διαφυγές. Βρίσκουμε τρόπο να την απολαμβάνουμε όπως κι αν είναι -τίποτα δεν είναι μόνο μαύρο, το ξέρουμε. Δική μας η ευθύνη να κοιτάξουμε και από την άλλη πλευρά. Γιατί αυτό που μας καθορίζει, δεν είναι οι καταστάσεις αλλά οι πράξεις μας. Συμφωνώ με τη ζεστασιά στα καθημερινά χαμόγελα και τις μικρές στιγμές.