Πιάσε το χέρι μου και πάμε μαζί. Που πάμε με ρωτάς; Πιστεψε τη διαδρομή… Ο χρόνος είναι ο πιο υπουλος εχθρός. Προχωρά και μη φοβηθείς σε κρατάω για να αντέξεις, σου δίνω ένα φιλί και όλα παίρνουν ζωή.
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί σε ακούνε παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί. Σ’ ακουλουθώ στο άγνωστο, τρέμω και η ανάσα μου γίνεται όλο και πιο έντονη.
Δεν ξέρω τι θα συναντήσω, παλιές ελπίδες? Σιγανές φωνές των ξεχασμένων μου αναμνήσεων ή μια χαραμάδα μια νέας ζωής? Θέλω να τρέξω, μα το σώμα μου είναι βαρύ, από τα λόγια που με πλήγωσαν, από τις κραυγές που πνίγηκαν και από τα χαμένα μου παιδικά χρόνια.
Έχω πληγές, προσπάθησε να τις γιατρέψεις, σε εμπιστεύομαι. Κράτα με πιο σφιχτά να γεμίσω ζεστασιά. Σε κοιτώ και βλέπω ένα μικρό παιδί που θέλει να κατακτήσει τον κόσμο. Χαμογελώ και εγώ σαν το κοριτσάκι που κάποτε ήμουν και τώρα πλεον παίζουμε μαζί. Τρέξε να με προλάβεις, έλα να παίξουμε κρυφτό, να βρούμε τους εαυτούς μας στο δειλινό.
Categories:
Tags:
No responses yet